Stilte

Het was een tijdje stil hier op mijn blog. Er waren wat technische problemen. Enkele draadjes zaten in de knoop en waren verkeerd geschakeld. Het leverde kortsluiting op en uiteindelijk een tot stilstand komen van het gehele apparaat.  De wintermaanden maken het er niet makkelijker op, maar langzaam maar zeker komt de hele machinerie weer opgang.

Fysieke en psychische problemen zijn er op opgelost te worden. Problemen kan je als uitdagingen zien en als zodanig aanpakken.

Het cross seizoen is aan mijn neus voorbij gegaan, zonder dat het mij pijn deed. Een aantal malen dacht ik zover te zijn om mij in het veld te storten, maar telkens bleek het een illusie te zijn. Rust was de enige kracht om de machine weer opgang te krijgen. Soms mocht er een klein beetje bij bewogen worden.

Beetje voor beetje begint alles weer op te starten. Langzaam warmdraaien, zeg maar. Eén trap teveel en de motor hapert direct. Het luistert allemaal nogal nauw deze dagen. Terug naar de basis en opnieuw beginnen.

Er zullen op de weg nieuwe obstakels verschijnen. Horden die genomen dienen te worden. Er zal soms met een ommetje gereden moeten worden. Het maakt niet uit. Alles komt goed.

Winnaar Zomerblok (B)

Eerst was er de Langste Dag Wedstrijd, toen de Hel van Wageningen en daarna nog de Slag om Norg. De beentjes waren er dusdanig van onder de indruk, dat ze het verdomde om een beetje redelijk te herstellen. En daar zit je dan mooi mee. Je kunt wel de eerste wedstrijd winnen, om een voorschot te nemen op de eindoverwinning, maar je prestatiecurve moet over een langere periode hoog blijven.

Het herstel duurt tegenwoordig langer dan voor de kinkhoestaanslag. Ik moet daar nog wat op verzinnen. Alle adviezen zijn welkom.

Maar na drie wedstrijden in het blok stond ik op nummer 1 met een paar puntjes verschil met nummer 2 Piet van Oosten. Het werd dus zaak Piet’s achterwiel niet uit het oog te verliezen. De enige andere kanshebber was Ard van Straten, maar die was verhinderd. Zijn broer Ruud was er wel, waardoor ik enigszins in verwarring was, want in mijn ogen lijken ze behoorlijk veel op elkaar. Tussen mij en Piet mocht niet meer dan een renner eindigen om aan mij de eindoverwinning van het blok te doen toekomen.

Gelukkig verviel een zakelijke afspraak waardoor ik extra tijd had om proberen de beentjes in het gareel te krijgen. Voor aanvang van de wedstrijd een uurtje of wat rond gepeddeld door de polder. Ze waren echter niet op andere gedachten te brengen en bleven protesteren tegen elke vorm van inspanning. De hartslag daar en tegen doet het prima. Mooi laag met een redelijke max. De beentjes hebben daar echter poep aan.

Ons pelotonnetje is niet zo groot, wat automatisch inhoudt dat verstoppertje spelen niet gaat lukken. Halverwege de koers schreeuwen de hamstrings om aandacht. Liefkozend strelend stel ik ze gerust, dat het bijna klaar is, eventjes nog. Daar gaat Piet, zou hij wel weten dat hij kans maakt op een koek? Ik probeer in de buurt te blijven maar kom in de laatste kilometer niet goed uit en zit aan de windkant. Er zit maar een ding op en dat is hard buiten om, zo dicht mogelijk langs de groep. Uit de laatste bocht komend zet ik nog eens flink aan, althans dat denk ik, echte macht zit er niet meer in. Ik blijf dicht bij het achterwiel van Piet en op de finishlijn zit alleen Niels aan de binnenzijde tussen ons in. De koek is binnen!

Met een punt verschil mag ik mij Zomerkampioen B 2017 noemen. 

1ste zomerblok wedstrijd B-groep

Zal ik het zeggen? Ja, ja, zal ik het hier zeggen? Ik heb ze er allemaal opgelegd! Ze stonden niet op de foto! Tenminste daar ga ik vanuit, want ik zag sterretjes, had verzuurde benen en kon te nauwer nood een arm in de lucht steken. En was o zo blij de streep als eerste te overschrijden, na, op de kop af, twee jaar van kwakkelen met de gezondheid. I’m back Baby!!!

Wat er aan vooraf ging:

Er stond weer een fijn pelotonnetje aan de start bij de B’s. Heerlijk weer, weinig wind. Enige nare dingetje was de buizerd. Een ieder die zich alleen op het parkoers waagde, probeerde hij te verjagen. Het was dus zaak om in het peloton te blijven of met een groepje weg te rijden. Uiteraard waren er diverse ontsnappingen, vluchtpogingen en speldenprikken, maar echt weg kwam niemand. Je moest zeker boven de 40km/uur kunnen rijden, anders was het een kansloze onderneming. Ik had het een paar maal geprobeerd en de laatste poging met Tony, enkele ronden voor het einde, kostte bijna mijn kop. Maar de vorm was goed en het herstel idem dito.

De laatste 1500 meter:

Vanuit bijna laatste positie kon ik me over rechts naar voren rijden en reed in vijfde positie door de een na laatste bocht. Het tempo werd hoog gehouden, zodat er geen laatste uitlooppogingen werd ondernomen. Zo stormde we richting laatste bocht en kwam rechts van mij Piet langs vliegen. Ik kon direct aansluiten. Zowel links als rechts probeerden mannen hetzelfde te doen en ik dreig het beleg tussen twee boterhammetjes te worden. “Lijn!” riep ik hard en het gevaar week. Piet vloog de bocht door en ik werd perfect afgezet op het rechte einde. In de bocht had ik geschakeld naar de 11. De dood of de gladiolen.

Ik kwam uit het zadel en de lijdensweg was begonnen. Ik ging Piet voorbij .Het zicht vernauwde zich per afgelegde meter en de verzuring…pffff. Ik zag geen wielen binnen mijn zeer beperkte zichtveld komen. En ze kwamen er ook niet. Er kwam niemand meer, helemaal niemand. En zo, passeerde ik als eerste de streep en waren de bloemen voor mij. Als kers op de taart mocht ik zoenen met rondeman Joost!

Slag om Norg

Dutch Fondo - Slag om Norg (cyclosportive) 130km

Ik kocht een tweedehands Specialized Roubaix Elite SL2, had nog een groep Sram Rival 10 speed liggen, samen met een Shimano RS500 wielset inclusief een set Specialized Roubaix 25-28mm bandjes. Nu nog een uitdaging om deze nieuwe aanwinst een flink te testen.

De KWNU kwam met de oplossing: een cyclosportive genaamd de Slag om Norg in het kader van het Dutch Fondo project. Men wil in de komende jaren een viertal van deze uitdagingen gaan organiseren op Nederlandse bodem.

De bedoeling is een wedstrijd met een inrij rondje van 100km en een koers van 30km. Het groepsgedeelte wordt afgewerkt met een gemiddelde van 33km/uur achter de jurywagen met motards voor en achter het peloton inclusief materiaalwagens, een bezemauto en een tweetal ambulances. Het enige dat mist is een helikopter.

De Slag om Norg met start en finish in, hoe kan het anders, Norg, maakt een ommetje van 100km door Drenthe en Groningen alvorens terug te keren in Norg, alwaar de koers begint op een afgezet parkoers van 15km (twee rondjes). Onderweg zijn er een aantal onverharde stroken en in het koersgedeelte zitten een paar lange zware onverharde stroken om het aantrekkelijk te maken.

Voor het inschrijfgeld van 30 euro ontvang je een gechipt stuurbord, een born reep met bidon, materiaalverzorging indien noodzakelijk en twee consumptiebonnen voor drank en eten na de koers. Er is was- en kleedruimten voorzien in de plaatselijke sporthal.

7u30 stap ik in de auto met vrouwlief om ruim twee uur later in Norg te arriveren. Ik ben lekker op tijd. Er is nog niemand om in te schrijven, althans klaar om de stuurbordjes uit te delen. Aangekondigd was, dat dit vanaf 9u00 mogelijk was…helaas. Maar na een kwartiertje wachten dan toch een enveloppe met de benodigde spullen ontvangen. Tijd voor koffie!

Het Wapen van Norg is net open en heeft koffie met gebak. Meer heb je niet nodig voor aanvang van een lange tocht. Vrouwlief is niet van plan om vier uurtjes te wachten en neemt de bus naar Assen.

11u45 sta ik met twee fietsvrienden aan de start. Het begint licht te miezeren en ik trek mijn nieuwe Rapha regenjack aan voor zijn vuurdoop. Omdat de temperatuur prima is, heb ik geen overschoenen aangetrokken, maar mijn tenen verpakt met plastic zakjes. Een prima middel om “droge”, warme voetje te houden. Drie uurtjes over natte wegen in een peloton is natuurlijk gewoon douchen…

Twaalf uur rollen we Norg uit in lichte regen. Gelukkig zijn de voorspellingen dusdanig, dat we zon verwachten na twee uur koers. In het peloton is het geen nerveuze bedoening. De meesten renners (en één renster, waarover later meer) zijn gewend om in een grote groep te rijden. De kanshebbers en “jonge” honden zitten allemaal voorin, direct achter de wedstrijdauto, die de aankomende obstakels duidelijk en op tijd aangeeft. Dat en de met vlag en fluit uitgeruste motards, die elk gevaarlijk punt bemannen, maakt het een vrij relaxte rit. In ieder geval tot de eerste onverharde strook. Die eerste strook. Daar doen mijn benen behoorlijk zeer. Ze voelen echt niet goed aan. De Hel van Wageningen van de week ervoor heb ik nog niet goed verteerd. Ik zak van halverwege het peloton aan het begin van de strook weg naar de laatste positie bij het uitkomen van de strook. Zo, dat voelde niet best. Ik rij mezelf weer snel naar het midden van het 100-talige peloton. Op zich is er niet veel aan de hand. De fiets deed zijn werk en de onverharde ondergrond is goed te doen, maar mijn boven benen, dat is andere koek.

Ik eet en drink wat. Er is geen verzorgingspost of andere voorziening voor eten en drinken. Je moet alles zelf meenemen of op strategische punten een verzorger hebben staan. Aangezien mijn vrouw vertrokken is naar Assen, ben ik op mijzelf aangewezen. Vier repen en twee 500ml bidons daar moet ik het mee doen. Fietsvriend Bart is reeds een bidon kwijtgeraakt. Stuiterde zo uit zijn houder. Uit voorzorg heb ik ouderwetse stalen bidonhouders gemonteerd en deze strak om mijn bidons gebogen in plaats van lichtgewicht carbon exemplaren. Menig een verliest bidons op de onverharde stroken! En je wilt niet zonder drinken komen te zitten. Maar 1 liter voor vier uur koers is krap. Gelukkig regent het.

De tweede strook. Ik kan de wielen niet houden. Ik wordt gelost en kom alleen in de wind te zitten. Dit voelt niet goed. Mijn benen protesteren hevig. Ik trap verbeten door. Op de stroken gaat het boven de 35km/uur. De voorste wagen neemt wat meer afstand, die door de mannen voorin op snelheid weer dicht gereden wordt. Ik heb dit eerder meegemaakt. Bij de geneutraliseerde start over vijf kilometer tijdens de 3 Peak Cyclocross Race in Engeland, joeg een peloton van 600 mannen en vrouwen de wedstrijdauto op. Deze ging steeds sneller rijden…met averechts effect. Binnen 1 kilometer lagen we met de tong op het stuur 50plus te trappen!

Ik ben gelost, het is tegenwind. Als je achter de auto’s terecht komt ben je uit koers. Mijn geluk zijn de plassers en met een groepje kom ik hangend en wurgend weer terug in het peloton. Was mijn kop er bijna af! Eten en drinken maar weer. En daar is de zon.

Gek genoeg zijn de volgende stroken geen probleem en kan ik makkelijk volgen. Stom lichaam, je weet nooit wat je er aan hebt! En zo naderen we de 100km en Norg. We vliegen Norg door en de wedstrijdauto laat ons los op het parkoers van 15km. We rijden 50plus tot aan de onverharde strook. Lekker met je hol open. Het peloton op een lang lint. Ik zie de voorste mannen opdraaien en maak me klaar voor beuken en bonken. Het peloton breekt in vele stukken. Ik zit in een achterin groepje met mijn fietsvrienden. De wind blaast hier strak, dus in een groepje zitten is vereist. Hier en daar sneuvelen renners met pech of door een schuiver. Helaas proberen een jury- en materiaalauto ons te passeren op een veel te smalle strook…sukkels! Onverantwoordelijk gedrag van de organisatie!

Bij het afdraaien van de laatste strook, schat ik de bocht verkeerd in (bijna 180 graden) en eindig in het gras. Eer ik weer op het asfalt rij is mijn groepje vertrokken. Shit, tegen wind. Langzaam rijdt de groep bij me weg. Het heeft geen zin en ik kijk om voor versterking. De enige dame in koers sluit bij me aan en kop over kop proberen we terug te keren naar de groep voor ons. Als we weer in Norg door de finish rijden hebben we nog een ronde te gaan. Als we ingehaald worden door een materiaalauto springt de dame erachter. Gekkenwerk, daar ga ik niet aan beginnen. Ik laat haar rijden en kijk om of er nog meer hulptroepen in aantocht zijn. Voor me gaat de materiaalauto op de rem en zit de renster er bijna vol tegen aan. Ze kan hem ter nauwer nood ontwijken. Sukkels! Maar goed dat ik er niet bij zit, want mijn reactiesnelheid had te laag gelegen en ik op de grond.

In de laatste ronde komen we met drie nog bij elkaar om kop over kop de race uit te rijden. In het sprintje moet ik mijn meerdere erkennen. Fietsvriendjes staan me na de streep op te wachten. Lekker ritje niet?! Ze zijn in training voor de Transalp, dus alle kilometers zijn welkom. Maar, inderdaad heb ik een heerlijke cyclo gereden. De benen voelen dan misschien tegen, het uiteindelijke gevoel is goed. En als ik de huldiging van de jeugdige winnaar met zijn dikke schaats bovenbenen aanschouw, denk ik toch van mijzelf, mooi gedaan!

Even omkleden, fietsje achter in de auto en op naar de sporthal voor het drankje en hapje. Je zou een pasta hap verwachten, maar tot onze verbazing is er…Chinees. Nasi of bami, kipsaté en foe yong hai en heel veel pindasaus. Dat laatste laat ik aan me voorbij gaan.

Tijd om eens te informeren waar de vrouw uithangt. Zij zit nog in Groningen…maar neemt de trein terug naar Assen, alwaar ik er mag ophalen. Ze heeft drie musea bezocht in vijf uur tijd! Zo heeft elk van ons een mooie dag achter de rug.

Nu maar hopen dat de KNWU de andere cyclo’s volgend jaar van de grond gaat krijgen, want deze Slag om Norg smaakt naar meer.

Uiteindelijk 88^ste van de 95 gefinishte renners. Dat moet volgend jaar een stukje beter!

Conclusie:

-       Een goed georganiseerde cyclosportive met potentie om uit te groeien naar een klassieker.

-       200 renners is de max. Nu waren we met 100 en dat is al een redelijk grote groep voor op de stroken.

-       Meer onverharde stroken in de eerste 100km is aan te bevelen, misschien met een aparte tijdmeting over elke strook voor een apart klassement.

-       Geen rare inhaalmanoeuvres door volgauto’s tijdens de laatste 30km, dat is vragen om ongelukken.

-       Plaats een of twee bevoorradingsauto (van sponsor Born) met bidons en eventueel repen achter het peloton, waar de renners zelf eten en drinken kunnen ophalen. Bij warm weer is twee bidons echt te weinig. (oplossing die ik ervaren heb tijdens een buitenlandse Cyclo, was dat iedereen bij de start werd voorzien van twee bidons, keuze uit water of sportdrank. Achter het peloton reed een pick-up met verse bidons. Je liet je afzakken, gooide je lege bidons in de achterbak en kreeg gevulde bidons aangereikt. Iedereen voldoende drinken en geen afval op straat. Na afloop kon iedereen, renners en publiek, een graai in de achterbak doen naar gebruikte bidons!)

2de voorjaarsblok wedstrijd

Verslaggever: “Zo Eric, de openingswedstrijd werd je derde en hier bij de 2^de voorjaarsblok wedstrijd sprint je naar de tweede plaats. Een goed begin, lijkt me.”

Eric: “Na het kwakkel seizoen 2016, waarin het herstel van de luchtwegen op zich liet wachten. En de daar op volgende depressie, veroorzaakt door de longmedicatie, in de winter, ben ik blij er weer te staan.”

Verslaggever: “Ja, het heeft je de afgelopen periode niet meegezeten, nadat je werd opgezadeld met een vervelende kinkhoest in 2015. Maar nu sta je er toch gewoon weer, zoals je zegt. Vertel eens wat over het koersverloop van vandaag.”

Eric: “Ik voelde me de hele dag al slecht. En de warming up naar het parkoers viel me behoorlijk zwaar. Eigenlijk had ik geen zin om te gaan, mede door het koude weer. Gelukkig was de opkomst behoorlijk, dat motiveert. Direct na de start merkte ik, dat de bril nog op de helm zat ipv op de neus. Om de bril veilig op te kunnen zetten, ben ik maar direct gedemarreerd. Daar werd ik tevens een beetje warm van. Vandaag was het echter niet de dag van de ontsnapping. Of het nu aan de noorderwind lag of aan de hoge interval  frequentie, ik weet het niet.”

Verslaggever: “Toch zag ik jou het meerdere malen proberen.”

Eric: “Vooral Jitze (strijdlustigste red.) was veel in actie. Hij wilde zijn benen zeker testen voor de Nedereindse Berg koers. Maar geen enkele samenstelling van de kopgroep werkte goed samen om het verschil te maken. Het liep uiteindelijk uit op een sprint.”

Verslaggever: “Je zat in de laatste kilometer in een, naar mijn menig, ideale positie voor de winst. Wat ging er mis?”

Eric: “Er ging op zich niets mis, maar de benen zijn nog lang niet optimaal voor een stevige sprint. In de laatste bocht moest ik nog corrigeren en verloor daarbij de aansluiting met de voorste drie. Alleen Joop kon ik niet meer achterhalen, hij is de verdiende winnaar vandaag.”

Verslaggever: “Zien we jou op de Nedereindse Berg terug?”

Eric: “Nee, ik zou wel willen, maar het herstel is deze dagen aan de trage kant en er zijn nog andere sociale verplichtingen. Ik hou mijn kruit nog even droog voor Zandvoort op 10 mei!”

Openingswedstrijd FC Trappist 26 maart 2017

Een zon die wel wilde maar nog geen potten kon breken en een nare oostenwind. En daar zat nu net het pijnpunt van de dag. Er was nergens een plaats uit de wind op het parkoers, al helemaal niet in ons kleine (B) peloton dat meer weg had van een grote kopgroep.

Voorafgaand aan de openingswedstrijd werd er traditioneel een tijdrit over één ronde gereden. De start was nog enigszins wind mee, maar daar was alles ook mee gezegd. Een goed ritme kon ik niet vinden en gaandeweg daalde de snelheid naar een bedenkelijk punt. De moed zakte me letterlijk en figuurlijk in de schoenen. Een stel verzuurde benen en een gierende ademhaling, meer hield ik er niet aan over. Alleen de echte bikkels wisten de rit tot een acceptabel einde te brengen. Op Mike Cooper (A) stond geen maat.

Dan de koers. Met 10 man, 1 vrouw en de gegeven weersomstandigheden weet je dat het geen gemakkelijke opgave gaat worden en dat verstoppen in het peloton deze dag niet mogelijk zal zijn. Had ik trouwens al vermeld dat er ten behoeve van de nieuwe hoogspanningskabels een behoorlijk gat in de beschermende bomenrijen is geslagen? Het was met de oostenwind een lekker tochtgat.

Ondanks alles werd er stevig doorgereden, alhoewel de gemiddelde snelheid onder het normale niveau lag. Het werd een koers met veel tempowisselingen en evenveel uitlooppogingen en demarrages. Dat maakte het een levendige koers en tevens een zeer vermoeiend geheel.

De slimste van ons elftal was Rieks die, na een uitgekookte uitlooppoging, met de zege aan de haal ging. De rest kwam te laat voor de hoofdprijs. We finishten zoals we waren begonnen, met zijn allen tegelijk, gezond en wel. Moe maar voldaan.

Bij de A-groep reed Tim naar de overwinning. Gezien zijn eerdere uitslagen in de voorjaarskoersen geen verrassing. De eensgezindheid bij de A’s was wat verder te zoeken. Daar werd een aantal renners slachtoffer van de wind, conditie en (A) snelheid. Kop op mannen, het seizoen is nog lang.

Hulde van deze plaats aan de nieuwelingen in het jury hok, Mara en Bert. Met ondersteuning van Manja was het ook hun eerste wedstrijd van het seizoen. Een test waar ze met vlag en wimpel voor zijn geslaagd!

Tell me about it!

En dan begint het spel weer van voor af aan. Koers!!!

De hele winter heb ik me moeten vermaken met een kwakkelende gezondheid. Slecht twee crossjes heb ik kunnen rijden. Hetgeen zeer teleurstellend was. Ik weet nog niet hoe het komende seizoen er uit gaat zien voor mij, maar nu al ziet het er somber uit. De trainingsachterstand is enorm en de gewichtstoename navenant. Hoe ik dat in de nabije toekomst nog kan keren is mij een raadsel. Telkenmaal als de zon schijnt, ben ik niet in staat om op de fiets te stappen. Laat staan dat er van enige opbouw sprake kan zijn. 

Eigenlijk zit ik al vanaf maart 2015 in de mongolenwaaier en het einde is nog niet in zicht.

Het geheel wordt er niet beter op, want tot overmaat van ramp is er een depressie bij me vastgesteld. Enige lichtpuntje in deze zaak is, dat het komt door de medicatie. Daar ben ik gelijk mee gekapt en prompt stront verkouden geworden. Dag training, hallo bedje.

Maar goed, de koers komt eraan. Weldra zit ik weer in het peloton en draai de rondjes op hoge snelheid, althans dat hoop ik. Gek genoeg voelen de benen goed aan en verkeer ik in de veronderstelling dat het allemaal gaat lukken. Sowieso heb ik weinig training nodig om te kunnen koersen. Verstoppen in het peloton gaat me goed af. Alleen daar zit de lol van de koers niet, in peloton vulling. Ik wil meer. Ik wil op kop rijden, ontsnappen, demarreren, sprinten. Daar doe ik het voor, niet voor zinloos rondjes rijden. Dan kan ik net zo goed gaan toer rijden, ook leuk, maar anders leuk.

Hoe ga ik het de komende periode aanpakken? Koersen op niveau. Het zal een goed uitgebalanceerde trainingsopbouw vergen om optimaal gebruik te kunnen maken van mijn huidige mogelijkheden.