Henk Lubberding Classic 2013

6u00 gaat de wekker. Vandaag rij ik de HLC in ’s Heerenberg in de Achterhoek, tegen de Duitse grens. Met moeite kom ik op gang. Ik heb alles klaar staan. Tas met fietsspullen, tas met eten en een koelbox met drinken. Racefietsje staat te wachten in de garage, samen met een reserve set wielen en de pomp. Voordat alles in de auto van N. geladen kan worden, moet er eerst ontbeten worden. Ik ga vandaag voor een beproefd recept, nl. het onvolprezen Expeditie Ontbijt. Een kant-en-klaar ontbijt, behoeft alleen kokend water en acht minuutjes wellen in de verpakking. Daarna is het smullen geblazen. Een soort stevige havermoutpap met vruchten, goed voor 1200 calorieën. Het is eigenlijk voor twee personen, maar ik schrans bijna alles alleen op. Uit buiken doen we in de auto. Als alles in de wagen is gekieperd, kunnen we vertrekken richting het oosten. Onder het genot van groene thee en koffie rijden we, al kletsend, in een ruk naar onze eindbestemming.

Het deelnemersveld voor deze cyclosportive is maximaal 600. Een aantal, dat bij lange na niet wordt gehaald vandaag, slecht 300 man (en 11 vrouwen) weten de weg naar de startlijn te vinden. Met politie escorte voor en achter (18 motoragenten en een auto) rijden we de eerste 90km als gesloten peloton, maar op de dijk bij Lobith gaan alle remmen los en is het ieder voor zich naar de eindstreep een kleine 30 km verderop in ’s Heerenberg. Onderweg doen we de Posbank, Zijpenberg, Emmapyramide, de Elterberg en tweemaal ’t Peeske. De laatste een lokale klim aan het einde van de koers.

Er is geen verzorging onderweg. Alles moet in een keer mee. Ik rij met twee 750ml bidons op de fiets en een 500ml bidon op mijn rug, twee gels en vier reepjes, daar zullen we het mee moeten doen voor de komende 4 uur. Henk houdt een praatje vooraf, op zijn eigen ludieke wijze. Veiligheid staat voor op. Ik ben benieuw, want ik zie een groot aantal broeders, dat niet gewend is om in een gesloten peloton te rijden. In de eerste 10 meter ligt er al direct zo’n pannenkoek op zijn gat. Dat belooft wat voor vandaag. En gelukkig is er na zeven en een halve minuut de eerste klapband van de dag. Kan maar vast gebeurd zijn. Geen nood, want er rijden materiaalwagens mee met reserve wielen zolang de voorraad strekt. Het is nog niet echt warm en van net onder de 30km/uur rijden wordt het niet veel beter. Na 10km moet ik al langs de kant voor een plaspauze. Hup, hup, rap gepiest, want de koers gaat door. Voordeel is wel, dat het terugrijden tussen de auto’s naar de staart van het peloton enige vorm van zweet opwekt. Eindelijk een beetje warm gereden. De eerste drie uurtjes worden gekenmerkt door eten, drinken en plassen. Mijn laatste plas stop is na de Posbank boven op de Zijpenberg. Hierdoor kan ik tussen de auto’s afdalen en zo op het gemak en zonder veel inspanning terug in het peloton komen voor de beklimming van de Emmapyramide. Voorbij Zevenaar wil ik eigenlijk nog wel een keer naar de kant, maar het gaat wat rapper nu. Lobith komt in zicht, alwaar de koers wordt vrijgegeven op de dijk. Ik waarschuw N. dat ik een eindje naar voor rij om nog een laatste keer te gaan plassen. Voor ik goed en wel voorbij het midden ben opgeschoven, zie ik de koersdirectie auto naar links draaien en zich rap uit de voeten maken. Alle renners komen uit het zadel en het spel is op de wagen. Dan maar niet plassen. Ketting op het grote blad en gaan!

Ik lig nog niet goed en wel op stoom of alles gaat in de remmen. Ik zie links en rechts renners van het talud kukelen en het gekraak van carbon en gekras van metaal vult de lucht. Mega valpartij en ik zit er vlak achter en de hele weg is geblokkeerd. Het duurt even voordat ik er langs ben en in de verte zie ik de eerste honderd man van me wegrijden. Daar gaat een goede klassering. Geen top 100. Niet getreurd, het kan altijd erger, ik had er tussen kunnen liggen. Ik trek mezelf weer op gang en vindt aansluiting bij een paar man voor me. Langzaam beginnen we renners op te rapen en ons groepje groeit. Richting Elten gaat het nu. We moeten de Elterberg over. Ik besluit niet meer terug te schakelen naar het kleine blad. 50x21 en naar boven rammen. Kan nooit lang duren, toch?! De groep breekt in stukken en ik blijf voor in omhoog rijden. De teller blijft boven de 20km/uur, dus dat is een goed teken. Bovenop de heuvel even op adem komen en in de afzink een gel erin. Ik heb nog een gel, een reep en een half gevulde bidon. Dat zit dus ook snor. Bij Beek draaien we het plaatselijke rondje van 14 km op. Direct de klim ’t Peeske voor kiezen. Ik blijf op het grote blad en leidt de groep omhoog. Strak tempo en maar duwen. Geen tekenen van kramp of verzuring. Het gaat echt lekker! We rijden naar de finishlijn voor de bel voor de laatste ronde. Even onthouden hier, een Eneco boog, daarna een bocht met een putdeksel in het midden en dan rechtdoor omhoog naar de finish. Het maakt niet meer uit op welke plaats we rijden in het grote geheel. Wij zijn nu onze eigen kopgroep en we sprinten voor de “overwinning”. Niemand van onze groep die het uitspreekt, maar de lichaamstaal van elk van ons spreekt boekdelen.

Het is nu vrij simpel, van ’s Heerenberg naar Zeddam en van Zeddam naar Beek. De hele weg is voor ons. Een van de motars rijdt 100 meter voor ons uit. Het enige wat mist is het ronken van de helikopter boven ons hoofd. Ik kom niet meer op kop. En kijk nog eens naar de groep. Ik ben duidelijk de oudste van het stel. Nummer 132 en 112 maken de beste indruk. Na Beek voor de tweede maal ’t Peeske op. Ik probeer in vierde positie te blijven en doe geen trap te veel meer. We zijn er bijna. Voor de Eneco boog word ik nog door twee man aan de binnenzijde gepasseerd. Maar ik heb mijn plan al klaar. Het is vol de bocht naar links in, om de put heen en dan direct op de pedalen en naar links doortrekken. Ze blijven allemaal op rechts hangen en zien me gaan. Te laat mannen! Alleen nr. 132 komt nog aan mijn achterwiel, maar ruim voor de streep kan ik al een vuistje ballen. Ik win onze eigen wedstrijd.

 

Uit eindelijk ben ik 151^ste overall, 148^ste bij de mannen en 19^de bij de 50+.

N. komt een paar minuten na mij over de streep als 5^de dame.

We zijn nog redelijk fit. Zeker gezien het feit, dat dit mijn eerste keer van het jaar is, dat ik een rit van meer dan 100 km rij. Nu herstellen en dan zaterdag het NK tijdrijden op Texel. Appeltje, eitje!