Terug naar Af ga niet langs Start.

Aan alle ellende komt meestal een einde, toch blijft het hier maar doorsudderen. Telkens als je denkt, nu gaat het beter, kan er weer een stapje terug gedaan worden.

Na de kinkhoest, longontsteking, bronchitis en het langzame herstel van de longen, zit er weer een kink(je) in de kabel.

De huisarts in opleiding vond afgelopen vrijdag, dat een plekje op mijn borstkas nadere aandacht verdiende van een Dermatholoog. Hij mailed de verwijsbrief direct en ik belde naar thuis komst voor een afspraak. Dat ik ‘s maandags gelijk mocht komen, wat is er gebeurd met de wachtlijsten, verbaasde mij enig zins. Niets om je zorgen te maken zei de huisarts.

Zondags de GP Ger Hermans gereden, en dat ging boven verwachting soepeltjes, ondanks drie weken vakantie in Japan (zie vorige blog bericht)

‘s Maandags dus naar de dermatholoog mevrouw voor een “niets om je zorgen te maken onderzoekje”. Ik was stipt op de aangegeven tijd aan de beurt... Na een algehele inspectie van mijn lichaam, was de conclusie duidelijk. Veel ouderdoms gevalletjes op de rug, alleen die twee plekjes op de borstkas. De onderste was niet best, maar daar zijn we op tijd bij en de bovenste is vriendelijk maar niet gewenst. We gaan ze er alle twee uithalen. Niets om je zorgen te maken. Het kan nu direct of anders gelijk morgen. Wat is er toch met die wachtlijsten gebeurd???

Okay, dan maar gelijk. Een kwartier later en vijf hechtingen rijker sta ik weer buiten. De boel gaat nog even op kweek en volgende week dinsdag bellen we de uitslag nog even door. Niets om je zorgen te maken hoor.

Rond de Bajes gaat nu aan mijn neus voorbij. De start van het cross seizoen staat onder druk. Ik kan wel eigenwijs doen en er toch vol in vliegen, maar de ervaring heeft mij geleerd dat te vroeg van leer trekken met hechtingen in het lijf niet de juiste beslissing is. 
Het lijkt allemaal wel mee te vallen, totdat door het nat worden van de wond er pus uit komt, de huid rood wordt en opzwelt en de hechtingen knappen van de opgebouwde spanning. Hele gaar niet grappig meer.

Dus zit er niets anders op dan de uitslag af te wachten en tot volgende week vrijdag de hechtingen er uit gehaald worden. Die mongolen waaier, daar zit ik dus nog steeds in. Grrrrr...