FC Trappist

Zoals ik aan het einde van het vorige bericht al meldde, waren we, N. en ik, uitgenodigd om op de woensdagavond een wedstrijdje bij de Trappist te komen rijden. Vol verwachting klopt ons wielerhart. Zijn we laatst tijdens een clubwedstrijd van HSV De Kampioen helemaal zoek gereden op het parkoers van de Wheeler Planet, nu zou dat anders gaan was ons beloofd. We mogen als introducé meerijden met de B-groep. De Trappist rijdt met een A-groep, de snelle mannen, en een B-groep, de bijna even snelle mannen en vrouwen. Voor 5 euro krijg je een rugnummer en drie kwartier en 3 ronden fietsplezier, aldus was ons voorgespiegeld. De B-groep bestaat uit ca. 30 man en twee vrouwen en wordt na de A-groep weggeschoten. Inderdaad is het tempo voor ons goed te doen. Ik hang een beetje achteraan om de kat uit de boom te kijken, maar N. zet zich midden in het pelotonnetje in de buurt van de andere dame. Ze gaat duidelijk voor een eindplaats vóór de dame in kwestie. Hoezo dames zijn niet zo competitief ingesteld?!

Het koers verloop is vrij gemakkelijk te volgen. Er wordt lekker vaak gedemarreerd en elke vluchtpoging wordt binnen de kortste keren teniet gedaan. Aan het einde test ikzelf nog even de benen en spring naar een drietal ontsnapte renners toe. Lange Jan zit in mijn wiel en heeft de adem om mijn laatste bocht stuurmanskunst te bekritiseren. Ik weet het, mijn bochtenwerk op snelheid is nog wat roestig. Na ons sluit een halve ronde later het peloton aan en maken we ons op voor de massa sprint. Helaas zit in aan de verkeerde zijde van het wiel van N., die vervolgens vergeet uit te sturen naar links waar de ruimte ligt op het laatste rechte eind. Ik kan niet voluit de sprint inzetten, want in het midden is geen ruimte en om nu als introducé direct kamikaze gedrag te vertonen. Ik laat het lopen om ergens op plek tien de finishlijn te passeren. Al met al best lekker gereden. Mijn vormpeil stijgt en de lichamelijke gebreken nemen af. Lang leve de fysiotherapie. Een win win situatie zou ik zeggen.

Gezien de gemoedelijke sfeer voor, tijdens  en achteraf, besluiten N. en ik lid te worden van deze club fietsfanaten, zodat we de volgende keer voor slecht 3 euro fietsplezier kunnen beleven. Je zou kunnen zeggen: “De Trappist smaakt naar meer.”