Het parkoers lag er herfstachtig bij, veel blaadjes
hadden de pijp al aan Maarten gegeven en waren naar beneden gedwarreld, precies
op ons mooie asfalt. Het had niet geregend en bij elke doorkomst waaiden de
bladeren op door het voorbij stuivende peloton. Ik reed midden in de groep en telkenmale
hoorde ik het ritselen van de herfstbladeren en zakte mijn stemming verder naar
een dieptepunt. De laatste avondkoers, dan volgt al snel de laatste dagkoers en
voor je het weet kun je alleen nog trainen, dik aangekleed tegen de snerpende
koude van herfst en winter, met slechts de gedachte aan een nieuw wielerseizoen
om je op de been te houden. DIT WIL IK NIET!!!
Ik besluit om dan maar eens hard van het peloton weg te
rijden, om te ontsnappen aan het onvermijdelijke. Helaas, alleen Leon begrijpt
me, maar samen is het niks gedaan. We ontsnappen niet. We worden opgeslokt.
Teruggeroepen naar onze plaats in de groep. Hier blijven, de herfst komt eraan!
Ik kijk naar Felix, in zijn ogen brandt het vuur. Hij wil er op de valreep nog iets
van maken, zijn seizoen besluiten met een klinkende overwinning. Ja, ik zie het
wel. Zijn houding spreekt boekdelen. Hij gaat hier voor de winst.
De laatste ronde en ik rijd achteraan. Ik overzie de
groep. Ze beseffen het nog niet maar over krap vijf minuten is het gedaan.
Einde oefening. Hun nervositeit belemmert hen het onvermijdelijke in te zien.
Tuurlijk worden we nog getrakteerd op de GPGH, met tafels vol mooie prijzen,
maar het is slechts een pleister op de wonde. Automatisch heb ik zwaarder
geschakeld. Maar waarom? Het is Felix’ feestje, zo staat het vandaag in de
sterren. We sturen de grote bocht naar het rechte eind in. Daar, ja daar
verderop eindigt het vandaag voor dit jaar. Bij de streep wordt het seizoen
afgesloten. En kijk eens wat een haast we maken om er te komen. Er verschijnt
een groot gat op rechts, ik hijs me uit het zadel, schud de zwarte doemdeken
van mij af en geef nog een keer alles. Kansloos natuurlijk, dat weet ik ook
wel. Mijn sombere gedachten hebben bijgedragen aan een onderneming zonder
slagingskans. Maar ik moet, ik kan niet anders dan de rest en sprint naar de
streep. Felix wint, uiteraard. Het is verdiend en noodzakelijk. Hij moet gaan
beseffen dat hij A-waardig is, een aanwinst voor die groep, misschien wel een vervanging
voor de vertrekkende Teun. Arme Mart, van de regen in de drup.
Na de finish van de A’s, als we allemaal bij elkaar staan
voor de uitreiking, in de avondschemering van deze grijze dag, zie ik opeens
het licht. Het is eerst een kleine flikkering en dan wordt het steeds een
beetje feller. Ik kijk om me heen en zie de warm aangeklede wegrenners veranderen
in veldrijders. Zomaar, zonder waarschuwing, valt het kwartje. Als dit het
einde was, dan begint nu het crossseizoen. Dan mag de andere fiets van stal. Ik
begin een warm gevoel te krijgen. O ja, natuurlijk! Elke weekend weer ergens
anders door de blubber rossen! Alles onder de modder! Heel langzaam vult een
gelukzalig gevoel mijn hele wezen. Dit is dan wel een einde maar er is ook een
nieuw begin! De Amsterdamse Cross Competitie 2014!!! Dit jaar misschien wel met
sneeuw en ijs. Het zou zo maar kunnen, erbarmelijke omstandigheden. Storm,
horizontale slagregen en kletsnatte ondergronden. Koersen met een ijspegel aan
mijn neus. Ik leef helemaal op! CYCLOCROSSEN!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten