Openingswedstrijd 2016

Openingswedstrijd 2016

“Zo Eric, je eerste koers na 6 maanden. Hoe beviel het?”

“Ja, ik moet zeggen, het viel me mee, maar je begint toch met zenuwen aan zo’n eerste koers, na een lange afwezigheid in het peloton. Dan spookt het toch door je hoofd of je het tempo wel kan volgen en hoe de luchtwegen zich houden. Al met al een nerveuze zaak.”

“In de tijdrit start je dan als laatste en de uitslag stemt niet tot vrolijkheid. Met welke ambities was je er aan begonnen?”

“Die tijdrit had niet mijn prioriteit vandaag. Het hele idee van een tijdrit competitie spreekt me normaal gesproken erg aan, maar dit jaar zal het er niet van komen om me daar op te concentreren. Ik heb mezelf andere doelen gesteld.”

“Welke doelen zijn dat?”

“Die houd ik nog even voor me zelf.”

“Dan de koers. Hoe verliep het voor jou.”

“Gezien de staat van de baan was het vertrek vrij rustig, maar na een paar ronden droogde het wegdek aardig op en ging stilaan het tempo omhoog. De eerste helft van de koers heb ik mij beperkt tot volgen en dat ging me goed af. Dat gaf vertrouwen om mijn neus een paar maal aan het venster te steken. Maar het kwam niet tot iets. Ik durfde er ook nog niet vol voor te gaan. Je blijft dan toch enigszins voorzichtig.”

“Jullie gaan de finale in met een gesloten peloton. Had je een plan?”

“Normaal gesproken heb ik altijd een plan, maar vandaag was het toch een kwestie van kijken hoe de vlag er voor hangt. En er was wat onduidelijkheid over de aangegeven ronde, waardoor we, volgens mij, een extra rondje gereden hebben. In de laatste ronde was ik toch vooral blij dat ik zonder problemen de koers kon uitrijden. Ik zat voor de voor laatste bocht rechts van het midden in het peloton, maar voelde dat het niet de goede plaats was. En ik had niet het idee om me te bemoeien met de sprint. Ik liet me in de voorlaatste bocht buitenlangs afzakken tot achter in het peloton. Bij het uitdraaien van de bocht ging iedereen echter naar links en verscheen er een gapend gat op rechts. Ik ben er maar ingedoken en er vol voor gegaan.”

“Het was dus een actie zonder gedachten?”

“Eigenlijk wel. Je gaat op de pedalen staan en weg ben je. Je kijkt achterom of er reactie van het peloton is en die blijft uit. Ze waren behoorlijk verrast van de demarrage, alleen Jacques zag het gevaar en reageerde.”

“En dan is het toch nog een heel eind naar de streep.”

“Inderdaad. Voor de laatste bocht was de jus uit de benen en ik moest terugschakelen om tempo te kunnen behouden. Maar het was eigenlijk al gedaan. Wat gezien de gezondheid niet verwonderlijk is natuurlijk.”

“Maar je blijft toch doorrijden…”

“Dat is pure eerzucht. Maar dat laatste rechte eind. Pfff. Ik probeerde snelheid te houden, maar Jacques kwam op 25 meter voor de finish me voorbij. En dan weet je, het was niet voor vandaag. Dat de rest me niet meer pakt is dan mooi meegenomen. Een tweede plaats in de eerste koers van het seizoen, daar had ik vooraf voor getekend!”

Rork Steijn

(Ondergetekende heeft ruim een week zijn bovenbenen niet kunnen gebruiken.)