Milaan 17 maart 2013
En daar sta je dan op een zeer koude zondagochtend om half negen, vroeg in de ochtend, aan de start van La Primavera, Milano-Sanremo. Niet in koerskledij maar in dikke zwarte lange jas met dito platte pet en een vette “Stampa” kaart van de organisatie om je nek. Wat begonnen is aan een weekend bezoekje aan een Italiaanse vriendin, eindigt als een droom van elke wielerliefhebb...er. Je staat niet achter het hek, maar in de belangrijke mensen ruimte voor het inschrijfpodium. Naast je staat Andrea Monti, de belangrijkste man van de grote koersen in Italië, en samen praten jullie wat over het slechte weer en de kansen van de toppers. Af en toe onderbroken door een door hem te geven interview. Je ziet iedereen denken: “Wie is die man naast Monti? Is hij belangrijk? Moeten we hem ook wat vragen?” Je lacht ze geheimzinnig toe. En denkt: “Wat een mazzelpik ben ik toch!”
En daar sta je dan op een zeer koude zondagochtend om half negen, vroeg in de ochtend, aan de start van La Primavera, Milano-Sanremo. Niet in koerskledij maar in dikke zwarte lange jas met dito platte pet en een vette “Stampa” kaart van de organisatie om je nek. Wat begonnen is aan een weekend bezoekje aan een Italiaanse vriendin, eindigt als een droom van elke wielerliefhebb...er. Je staat niet achter het hek, maar in de belangrijke mensen ruimte voor het inschrijfpodium. Naast je staat Andrea Monti, de belangrijkste man van de grote koersen in Italië, en samen praten jullie wat over het slechte weer en de kansen van de toppers. Af en toe onderbroken door een door hem te geven interview. Je ziet iedereen denken: “Wie is die man naast Monti? Is hij belangrijk? Moeten we hem ook wat vragen?” Je lacht ze geheimzinnig toe. En denkt: “Wat een mazzelpik ben ik toch!”
Met je bescheiden camera maak je wat super close up foto’s van de renners, dit tot ongenoegen van de aanwezige persfotograven, zij moeten achter een lint blijven staan. “Broodroof!”, denken zij. Je wisselt wat woorden met een renner en houdt zijn fiets even vast, als hij het podium beklimt om zijn presentie krabbel te zetten. Stiekem til je de fiets even van de grond om het gewicht te peilen. De renners hebben meer gewicht aan kleding aan het lijf hangen, dan dat hun racemachines wegen. De speakers ratelen in het Engels en Italiaans de namen en bijbehorende wapenfeiten van de renners op het podium af.
Je probeert de renners in de ogen te kijken. Waar is de focus? Hoe strak staan ze vandaag? De latere top tien maakt een gedreven indruk, de latere afstappers klagen nu al over het weer. Zo werkt het, als je het niet uitstraalt dan ga je geen kans maken op een goede klassering. Sagan’s ogen spugen vuur! En de blik van Ciolek spreekt boekdelen, maar niemand let op hem. Kleine ploeg, niet zo interessant voor de media. Cavendish kijkt strak onder zijn nieuwe helm vandaan. Wie zijn mijn concurrenten vandaag. Stannard, Phinney? Of toch Cancellara…misschien wel Chavanel!
Na tienen klinken de schrille fluitjes van de organisatie. Alle renners aan de start! 1,2,3 hup daar zie je ze vertrekken en de hele sliert auto’s trekt zich achter de renners op gang. Nog niet wetende van de sneeuwval, de ingelaste busreis, de extreme koude die ze zullen lijden. Nog niet…
Voordat je terugkeert naar het lekkere warme appartement, nog even een stop bij de Sky bus. Je had namelijk via internet gehoord, dat er mooie Rapha badges, speciaal voor deze Sanremo, worden weggegeven. Je bent fan of je bent het niet.
