De Smaak van Bloed
Het wegseizoen startte bij ons, De Trappist, met
een “traditionele” koppeltijdrit over een afstand van 3,2 km, iets wat verboden
zou moet worden. Eigenlijk is er niets erger dan in bijna 5 minuten al je
longblaasjes naar de vaantjes rijden. Met de juiste aanpak is het vast te
doen, maar dan zal je zeker een uurtje moeten warm rijden. En daar gaat het al
fout. Dat warm rijden doe je maar mondjesmaat en voor je aan de beurt bent,
ben je al weer terug bij af. Onderweg spookt er maar een ding door je hoofd, ik
moet straks nog een koers rijden, dus niet te gek doen. Maar er helpt geen
lievemoederen aan. Na 1 kilometer ben je al naar de klote. Je hartslag
stijgt tot grote hoogte, maar je snelheid daalt recht evenredig.
Na een, longen verscheurende, 3 kilometer, kom
je door de laatste bocht en haal je het in je botte kop om er nog een sprintje
uit te gooien. Met een fijne kopersmaak in de mond tot gevolg. De Smaak van Bloed. En dan begint het kuchen. Er staan 40 volwassen
mannen zich de longen uit het lijf te hoesten op de streep. Het werkt
aanstekelijk en je begint als vanzelf mee te kuchen. Volgens mijn huisarts is
het een prikkel waaraan je niet moet toegeven. Er is namelijk niets mis met je.
Het lichaam denkt dat er van alles aan de hand is, maar in werkelijkheid is het
niet in staat geweest voldoende zuurstof op te nemen om aan je
wieleraspiraties te voldoen. Het heeft jammerlijk gefaald, verzint een excuus en
laat je onbedaarlijk kuchen en hoesten om de aandacht af te leiden.
Het grote voordeel van een sprint over 3
kilometer zonder noemenswaardige voorbereiding, is dat alles lekker openstaat
voor de koers die erop volgt. Moet ik er
anders de eerste paar ronden er even inkomen. Nu zijn alle systemen direct
online. Het plan was te wachten op de onvermijdelijke massasprint, maar al gauw
blijkt, dat er lekker invliegen een veel beter gevoel geeft. Alle voornemens
overboord, hatsikidee! Uiteindelijk eindigen we als koppel
in de “Kansloze Vlucht” van de dag. Rijden we voor de tweede maal een
koppeltijdrit en in plaats van de longen falen 300 meter voor de finish de
benen. Het peloton davert ons voor de laatste bocht voorbij…
Ach, de kop is er af. Het was mooi weer en er was
weinig wind. Het gezelschap was uitmuntend en deed zijn uiterste best om er een
mooie wielermiddag van te maken. Dat belooft heel wat voor de komende wedstrijden.
