Zorgelijk vormpeil

Met de vorm is het de laatste tijd niet best gesteld. Er is geen kracht in de benen te bespeuren, slechts leegte. Natuurlijk ben ik lekker aan het fietsen, maar echt eens flink doortrekken is er niet bij. Er zitten te weinig kilometers in de benen. De slechte weer in het voorjaar heeft niet bijgedragen tot een beter saldo aan kilometers. In vergelijking met andere jaren, lig ik ver achter wat dat betreft. Een deel van het mindere voorjaarsweer heb ik overgeslagen door op vakantie te gaan naar warmere oorden. Voordeel hiervan is dat het velletje een mooi bruin kleurtje heeft. Helaas, dat kleurtje bijhouden en verder uitbouwen gaat met het huidige weer niet lukken. De tijdrit en ploegentijdrit van een begin juni waren een goede graadmeter voor de vorm. Conclusie: de vorm is beneden peil.

 

Volgens mijn strava verbeter ik wel pr’s, maar alleen, omdat het kneiter hard waait, en met wind mee gaat het altijd als de brandweer. Geen goede graadmeter. Dus maar eens een wedstrijdje rijden op de club om te zien waar we staan. Met ruim honderd man (en enkele dames) aan het vertrek moet het toch mogelijk zijn je te verstoppen in het peloton en eens lekker te werken aan de broodnodige snelheid.

Nu, aan de snelheid moet inderdaad hoog nodig gewerkt worden. Het gaat direct super snel van af het startschot en de teller vliegt over de 50km/uur. Dit gaan we niet lang volhouden. De hartslag rijst de pan uit. Auw?! Na vijf rondjes geeft de rechterbilspier er de brui aan. Ik moet het peloton laten gaan. Ik kan geen kracht meer zetten met het rechter been. Balen.

Lekker dan, zo komt er niets van terecht van de plannen. Na een paar rondje rustig tempo rijden trekt de spanning uit de bilspier weg. Als het peloton weer langs komt sluit ik weer aan, maar bij tempo versnellingen wil het rechter been niet meer meewerken. Mijn fietsmaatje zegt dat ik “scheef” op de fiets zit. Drastische maatregelen dienen zich aan. Het wordt een gang naar de fysio. Die mag me eens fijn recht zetten.

Het ligt gelukkig niet aan het vormpeil. Die is best redelijk, maar er zit iets scheef in mijn bekken/onderrug. Komt allemaal weer goed met wat duw en trekwerk van de fysiotherapeut.

Als het weer nu ook beter wil worden met wat duw en trekwerk van een hogedruk gebied, wordt het vast nog een mooie fiets zomer!

Rork Steijn

Eigen Koers, Altijd Prijs

Eigen Koers, Altijd Prijs

(Omdat we voor de uitvoering van dit jaar geen sponsors konden vinden voor de Grote Prijs Hans van Steijn, even een terugblik op de vorige editie 23 juni 2012)

 

Afgelopen zaterdag (juni 2012) was het weer zover. Het jaarlijks terugkerende wielerfeestje van de familie. We hebben het hier niet over het NK, maar over een veel belangrijker evenement. Toen mijn vader, een aantal jaren geleden, 75 jaar werd, vroeg ik hem wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben. Hij dacht even na, maar kon niets bedenken. Nieuwe fietscomputer? Mooi shirt? probeerde ik. Hij wist echter niets te verzinnen. Is er dan iets dat je nog eens graag wilt doen, probeerde ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Weet je wat ik nog eens zou willen? Een koers rijden. Ja, dat zou ik nog eens willen doen. Een koers rijden. Daar had ik dus zelf om gevraagd. Er was geen weg meer terug. Beloofd is beloofd. Maar hoe organiseer je een koers op maat voor een 75-plusser?

 

Men huurt een wielerparkoers af inclusief geluidsinstallatie, juryhok met juryleden, kantine en kleedkamers en stuurt uitnodigingen aan familie, vrienden en bekenden, die in het bezit zijn van een racefiets. En voor je het weet sta je op een donderdagavond in augustus aan de streep van je eigen koers over 22 rondjes (70km) met mooie prijzen. De eerste 15 rondjes rijden we in gesloten peloton met een gangetje van rond de 30-35 km/u, zodat vaders het allemaal kan bijhouden. Hier en daar een beetje bijduwen, na de bocht, om de aansluiting niet te verliezen. En om het geheel niet beukend saai te laten worden, een paar tussensprints voor de onrustige renners onder ons. De laatste vijf rondjes mag er gas gegeven worden (of het gas erop) en is het werkelijk koers.

Zaterdag jl. was het de vierde maal in successie dat we de GP34HVS verreden en voor het eerst onder droge weersomstandigheden. GP staat voor Grote Prijs en 34 voor zijn geboortejaar, HVS zijn uiteraard zijn initialen. We hebben nu zelfs eigen shirts met het logo erop. Het is wielrennertje spelen voor gevorderden en dat maakt het leuk en amusant. Daarnaast is het voor menigeen een uitgelezen kans zich eens lekker te laten gaan op 3km asfalt zonder verkeer. Op zichzelf ook al een hele aparte ervaring. Geen medeweggebruikers die in de weg zitten.

Na de finish wordt het pas echt leuk, want in vijf rondjes hard fietsen gebeurd natuurlijk van alles. Van combines tot niet nagekomen afspraken, van flikken tot geflikt worden. Echt alles is aan bod gekomen, zoals het een koers betaamt. Daags nadien worden er nog vetes uitgevochten. Allemaal met een dikke glimlach om de mond. Met de grootste smile voor vaders.

Het meest spraakmakende onderdeel is de uitreiking van de prijzen. Want het lukt me altijd weer om mezelf, als organisator, een lelijke plastieke beker toe te wijzen. Tot grote hilariteit van de deelnemers/sters.

Ik haal slechts mijn schouders op. Hé, eigen koers, altijd prijs!

 

Rork Steijn

Ploegentijdrit met 4

Ploegentijdrit met 4

Waar het onzalige idee vandaan kwam valt niet meer te achterhalen, maar zondag stonden we zomaar op het startschavot van de Grote Prijs Vijfhuizen voor een ploegentijdrit van 10 km. N, C , R en ondergetekende hadden wel enkele trainingssessies achter de rug op dit onderdeel, waarin vooral de afspraken werden vastgelegd. Ikzelf zou de eerste 500 meter of zo voor mijn rekening nemen. Dat betrof het hele klinkergedeelte en twee bochten het dorp uit. Daarna zouden we, vanaf het asfalt gedeelte, gaan rouleren. Gelukkig scheen de zon, maar de wind speelde het voor elkaar, om over vrijwel het gehele parkoers, tegen te staan. ’s Morgen hadden N (bij de dames), R (bij de heren -45) en ik (heren +45) al een individuele tijdrit gereden over hetzelfde parkoers, dus van enige verrassing was geen sprake. Het was gewoon kolere zwaar! N was wel eventjes tweede geworden bij de dames. R en ik hadden af te rekenen met gasten op tijdritfietsen en Urbanus helmen.

We hadden afgesproken, dat N hoe dan ook niet op kop zou zitten bij de twee 180 graden bochten op het traject. Helaas, iets plannen geeft geen garantie voor een vlekkeloze uitvoering. Op N na, rijden we redelijke bochten, zij durft nog niet blind en zonder remmen een dergelijk bocht te nemen. Ik had zelfs mijn remmen opengezet om niet in de verleiding te komen als nog te gaan remmen. N neemt dus de eerste 180 bocht op kop en lekker breed, zodat de rest van ons binnendoor konden vliegen, waarna zij netjes achteraan kan aansluiten. Niet bedoeld en bedacht, maar het werkte uitstekend. Na 4 kilometer worden we ingehaald door fanatiek schreeuwden mannen op tijdritfietsen. We weten de verleiding te weer staan om in het tempo mee te gaan rijden en behoeden ons zelf zo voor een kill. We blijven in ons eigen tempo door trappen tot aan de terugkeer in Vijfhuizen. We moeten hier het dorp aan de andere zijde door, weer klinkers, om naar het volgende keerpunt te rijden. Het dorp door gaat prima. De twee bochten komen we zonder kleerscheuren door, zelfs onze formatie weten we intact te houden. De dip in de weg onder de viaduct van busbaan, gooit bijna roet in het eten. C zit nu tegen haar limiet, maar blijft meedraaien om het systeem niet te doorbreken. De tweede 180 graden bocht is een kopie van de eerste. N zit toch weer op kop, na een lange aflossing, een neemt de bocht ruim, zodat we er weer onder door duiken. Dan rest ons slechts nog een lang recht eind naar de streep met de tweede passage onder het busbaan viaduct door. Aangezien we met 4 moeten finishen en wel binnen 20 meter van elkaar, mogen we C niet te verliezen. C heeft niet de intentie om te lossen en bijt zich vast in het laatste wiel. De laatste 250 meter sprinten we met onze laatste krachten naar de finishlijn.

16 minuten en 3 seconden, net niet onder de 15 minuten. Het levert ons een 10^de plaats en een kwalificatie voor de finale op 16 augustus in Sittard-Geleen (16km) tijdens de Eneco tour. Klein bijkomend probleem is wel dat C en R dan lekker op vakantie zijn.

We zijn wel de snelste van de mixed teams, helaas geen zelfstandig onderdeel van dit evenement. Eens zien of we de KNWU nog op andere gedachten kunnen krijgen voor 16 augustus.

 Rork Steijn

www.gpvijfhuizen.nl