Om
de zinnen eens te verzetten hadden we het plan opgevat om onze
stuurvaardigheden eens bij te spijkeren om een fijne bosgrond. Naast de Jan
Jansen Classic kun je tegenwoordig ook off road terecht in Wageningen. Onder de
noemer de Hel van Ede-Wageningen kun je 55km of 95km off road aan de bak met
zeer weinig asfalt. Ons leek het leuk om dit op de CX te doen en een mailtje
naar de organisatie was voldoende om ons over de streep te trekken. Om het niet
te gek te maken, we zijn beiden nog herstellende, besloten we de 55km te
rijden.
Om
niet midden in de nacht het bed te moeten verlaten voor een rondje crossen,
besloten we een hotelovernachting in Wolfheze te boeken. En met een verlenging
van de uitcheck tijd tot 17u00 hadden we gelijk een douche gelegenheid na
afloop.
Desalniettemin
moet je toch vroeg opstaan om op tijd, tussen 7u00 en 9u00, te kunnen
vertrekken. De stuurbordjes moesten ook nog opgehaald worden. De organisatie in
Wageningen is altijd perfect geregeld, dus binnen no time geparkeerd, bordjes
gehaald en op weg voor 55km bos plezier.
Ondanks
de overvloedige regen van de afgelopen weken lag het parkoers er erg goed bij
en waren er verbazingwekkend weinig grote plassen. Met 3 bar in onze smalle
bandjes was het zeer goed te doen en konden we de harde wortels en stronken
goed opvangen zonder echt kans op lekke banden. We hadden tot aan de eerste
verzorgingspost een lekker tempo te pakken. Ik had gerekend op een gemiddelde
van rond de 15km/u, maar we haalden de 17,5km/u zonder ons over de kop te
rijden. Harder hoefde niet, het was immers een prestatietocht en geen
wedstrijd. Het was heerlijk technisch rijden en zo af en toe het gas erop bij
een fijne fietstemperatuur.
Bij
de verzorgingspost, De Ginkel na 31km, was tevens de splitsing tussen de 55km
en 95km. De 95km kwam hier later terug. Zij reden een 8 met als verste punt
Lunteren alwaar de tweede verzorgingspost was ingericht. Na een paar bekertjes
Power drink en een lekkere muesli bol vervolgende we onze weg. Nog maar 24km te
gaan.
Ik
had gelezen in de verslagen van eerdere jaren dat op de 95km de meest
technische moeilijke stukken zaten en dat die de 55km bespaart bleven. Toch
vond ik dit tweede deel best pittig met flinke afdalingen en dito klimmetjes.
Ik was blij dat we niet voor de 95km waren gegaan, want de rug begon het
allemaal maar vervelend te vinden. We werden wel, als een van de weinige op CX
fietsjes, door menig een bewonderd toegesproken. Stoer was hier het meest
gebruikte woord. Op vragen of het niet zwaar was zo zonder enige vering kon ik
alleen maar beamen dat mijn nieren ondertussen ergens tussen mijn
schouderbladen zaten.
Er
waren een paar dingen die ons op vielen tijdens dit tweede deel, een was het
aantal deelnemers en hun kwaliteiten (geen pannenkoeken) en twee was dat we de
55km waren gepasseerd zonder te finishen. Op kilometer 60 kwam de aap uit de
mouw. We rolden het bos uit bij verzorgingspost twee, Pannenkoeken Restaurant
Lunteren! Ai, we waren dus bij post een verkeerd afgeslagen en op de 95km tocht
beland. Aangezien beide routes met de zelfde kleur bordjes uitstekend waren uitgepijld,
kwam we nu pas achter onze vergissing. Dat is het nadeel als je voor bijna de
hele route door het bos en heidelandschap rijdt, geen enkel oriëntatie punt
waarvan je kunt zeg: “we zitten hier niet goed”.
We
hebben eerst een paar lekker muesli bollen naar binnen gewerkt en de waterkruiken
gevuld. Ons beiden leek het niet verstandig, hoe graag we ook wilden, om de
volledige 95km te rijden. Nog 35km crossen was een brug te ver op dit moment
van herstel.
Dus
op vage aanwijzing: “hier naar beneden en als maar rechtuit” zijn we over de
weg terug gereden naar Wageningen. Vier en half uur na de start en met 77km op
de teller stonden we weer bij de auto. De eerste druppels begonnen te vallen.
Het bleek achteraf de juiste beslissing…
De
enige spetters die we gevoeld hebben kwamen uit de warme douche in ons hotel.
Alvorens op huis aan te gaan hebben we een bezoek gebracht aan Pannenkoeken
restaurant De Tijd in Wolfheze, alwaar we totaal verzopen renners vanachter
onze pannenkoek voorbij zagen rijden. En smaken dat die pannenkoeken deden!
Volgend
jaar maar de 95km tocht in zijn geheel rijden. Er moet wat te rijden/wensen
overblijven.
