Langste Dag Wedstrijd - FC Trappist

18-06-2014

2e zomerwedstrijd langste dagwedstrijd - categorie B

Mijn eerste langste dagwedstrijd bij de Trappist. Afgelopen zondag reed ik nog een Adventure Cyclocross over 95 km in Good Old England. (zie mijn blog) Deze kilometers zitten nog behoorlijk in de benen, vooral het na-ijleffect van de onverharde, 25%-plus klimmetjes doet mij het ergste vrezen. Aan de afstand zal het niet liggen vandaag, meer aan de bereidheid van de beentjes om er eens flink tegenaan te gaan. Tijdens de warming-up op weg naar het parkoers timmer ik een game plan in elkaar. Het eerste uur vooral rustig meerijden en je niet gek laten maken bij elke ontsnappingspoging. Daarna zien we wel hoe de vlag erbij hangt. Ik ben als een van de eersten op het parkoers en er schijnt een fijn zonnetje, reden te meer om op het bankje in de zon te gaan zitten en iedereen binnen te zien druppelen.

De koers. Twee tussensprints met punten en een eindsprint na vijf kwartier en drie ronden. Puntenkoers dus. Maakt niet uit, eerst maar eens zien hoe gemotiveerd iedereen is. Jan en Eric kijken met een geslepen blik in hun ogen naar de concurrentie en Leon doet alsof hij geen kanshebber is, maar dat is maar schijn. Ik heb hem wel door. In zijn hart brandt het heilige vuur onverminderd voort, net als bij Frans. De eerste ronde rijden we in toeristentempo…okay, wie gaat er wat aan doen? Paul neemt het heft in handen en zet zich op kop. Het tempo gaat naar “normaal” en iedereen is tevreden. Tot aan de eerste tussensprint gebeurt er niet veel. Ik blijf achter in het peloton hangen en probeer een inschatting van de conditie van de beentjes te maken. Ze voelen op zich niet slecht. Bij de tweede tussensprint meng ik me in het gewoel. Paul en Frans zijn al een paar ronden geleden vertrokken, maar dat kan nooit lang goed gaan. Met twee man vooruit is te weinig om het vandaag tot een goed einde te brengen. Ze worden na verloop van tijd weer door ons opgeslokt en het spel kan beginnen. Ik test de beentjes een keer en trek flink door. Helaas komt er niemand mee, dus kansloos. Ik laat me weer afzakken naar de staart van het peloton. De beentjes voelen nu super-de-luxe. Elke pedaalslag is raak. Trappen door de boter. Het gaat gebeuren vandaag, niemand gaat me kloppen!

De laatste ronde. Bij het uitdraaien van de laatste bocht naar de bel voor de laatste ronde heeft het lot iets anders in gedachte dan dat ikzelf heb gevisualiseerd. Een harde tik en bij elke volgende wielomwenteling dezelfde onheilspellende tik. WTF?! We krijgen de bel en iedereen wordt almaar nerveuzer. Het houden van de lijn wordt een moeilijk begrip. Een dezer dagen liggen we hier nog op ons muil. Daar kun je een klok op gelijk zetten. De tik gaat niet weg. Wat is het? Niet goed natuurlijk, dat is een ding dat zeker is. Kan ik hiermee sprinten? De fiets blijft normaal reageren, dus waarom niet? De bocht achter het juryhok maakt een einde aan mijn illusie. Bij het uitgaan van de bocht voel ik het achterwiel driften. Shit! Heel langzaam loopt de lucht uit de band en trekt het peloton zonder mij naar de laatste veldslag van de dag. Alle lucht verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik moet lopend mijn weg naar de finish vervolgen, mijmerend over de dingen die hadden kunnen zijn.

Een Speld, of beter gezegd een veiligheidsspeld (zo één waarmee je rugnummer vast zit), hoewel deze het woord veilig niet verdient, zat dus dwars door mijn achterband. Vandaar het getik. De rechtsdraaiende bocht was genoeg om hem eens flink door de band te duwen. Het lot, je doet er niets aan. Zuurder makend is het feit, dat naamgenoot en mede lekke bandrijder van de dag, Eric, de koers wint. Als Eric de sterkste van het peloton was, dan had ík hier dus vandaag kunnen zegevieren... Als, als, als… Je koopt er geen brood voor en al helemaal geen nieuwe achterband.

 

 

Cycling Weekly - Moors and Shores Adventure X Massif – The Ride

Sometime it’s difficult to predict how a ride will go or what to expect, but this ride had the mark of slightly easy on it. Is there such thing as an easy ride? No, there isn’t! The lack of terrain difficulty was compensated by a brisk pace right from the start. At 7:30 in the morning a fast pace is all I need…not. I’m a diesel. I need to warm up an hour or so. To get my heart started. The start of this timed event is made in small groups. 10, 15 riders at the most in one go, who get briefed before they take off. The CX bikes in my group are a minority. Just the four of us. One of them I met on the parking lot. His name is Phil and he looks the capable rider, he turns out to be. He drops me on nearly every climb. Most of the climbs I manage to do on the big ring, 46x26/28, more of a push then a spin really, but the crit racing pays off. More power in the legs then before. It keeps the heart rate in check and the legs pumping.  

The first stretch of the ride is the easy bit. Until the Mini Massif takes a turn to the right and we are off on the Moors to Whitby. It’s rock ‘n roll on the Moors. Rocks, bogs and holes. Sheep too. Lots of them. There is a freakish building of the RAF. What do they do or hide in there? Perhaps an UFO? With the splash station behind us, it’s a long run to the first of two feeding stations. Hence the Camelback (2L) packed with bars and gels, tools, rain jacket and spare tubes. Just the odd 3 kilo’s extra strapped to my back to make it a little more difficult up the hills. I opted for semi slicks today, praying for a mostly dry course, they will give me the advantage on the hard pack surfaces. Better rolling, less resistance. 4 bar pressure, which will do the trick nicely today.

The sky is a grey one and as soon as Whitby comes into view, so is the drizzle. The sun was trying on the Moors, but to no avail. The first feeding station is a rainy affair. Lucky there is room under the tent for a dry bite of the very good stocked food on the table. Matthew checks his damage of his earlier tumble. I missed that one. He seems to be okay. All in one piece, everything in function. I had only one near miss myself. As we go on, the route follows the old abandon train track. It’s like a rollercoaster, more up then down, but never the less, FUN! Before I know it, we hit the second feeding station and Phil. He is in good form. Next is a section with the steepest climb of the day. Called Lang Gate road or something. As I zigzag up this road, huffing and puffing, a lady walking her dog tells me: “If you think this is heavy, wait until you round the next corner.” Boy was she right! 33,8% is the highest incline my Garmin registrated. This one hits us at about 70km into the ride. 34x28 was the recommendation as smallest option. I didn’t take notice on that one and suffered for it. 38x28 is my last resort for the day. With just 100 metres or so before the summit I have no more power in the legs and have to get of the bike and start crawling the last bit on foot. I don’t think the 34/28 gear would be any help today on this climb. Besides a little part of woodland uphill, there’s no more walking today. At 5 km before the finish line we overtake Phil. He is walking. Bike and chain in hand. He did not bring a chain tool or power link to repair his broken chain. Matthew and I help him out and we are swiftly on our way to the finish. 

 

 

Was it all worth the trouble? Yep, nothing of the kind does come close in Holland. Was it hard? Well, I didn’t much endurance stuff this year, mostly short, fast crits. That made it hard after the first three hours, but I kept it nicely together, didn’t overdo it. I had good company and well organised support. And the landscapes…pfff. Fanfreekingtastic!!!

Next stop Wales or Scotland? Maybe next year…

My thanks to Rather Be Cycling, Phil Cook and Matthew Bennett. A special chapeau to Manuel Pina. He did the ride on his heavy MTB on floppy trainers!

 

The Stats: 95.7km Distance4:42:41 Moving Time

1,270m Elevation

162W    Estimated Avg Power

2,753kJ Energy Output

	Avg	Max
Speed	20.3km/h	66.6km/h
Heartrate	140bpm	162bpm
Calories	3,070
Temperature	15℃
Elapsed Time	5:07:12

Show M

Met Het Oog Op Morgen Bokaal 2014

31 mei 2014, een groepje renners van de FC Trappist doet mee aan de MHOOMB, Natascha, Jan, Ricardo en ondergetekende. Dit wielerfeestje van het NOS radio programma vindt al een paar jaar plaats rond deze tijd van het jaar. Samen met de Het is Koers koers, een toertocht door het Kennemerland met als hoog(s)te punt ’t Kopje van Bloemendaal, en de mengelmoes van bekende en minder bekende Nederlanders vormt het een waar wielerspektakel.

Er wordt gekoerst in een B-groep en een A-groep en om te bepalen wie waar thuishoort, is er een proloog over één ronde op het 3,2 km lange parkoers van WheelerPlanet Spaarnwoude. Bij het afhalen van je rugnummer kun je aangeven wat je voorkeur heeft, A of B, maar de organisatie behoudt zich het recht voor om snelle B-renners te verplaatsen naar de A-Koers.

Met de “Smaak van Bloed” nog vers in het geheugen, ga ik tijdens de proloog niet tot het gaatje en bol wat uit over de finish zodat ik een tijd net boven de 5 minuten realiseer. Goed genoeg voor een vaste plek in het B-peloton. Mijn mede Trappisten rijden zich ook niet het snot voor de ogen om in de koers in lijn geen krachten te kort te komen. Hoewel, Jan heeft op Hemelvaartsdag de  Klim Classic in het zuiden des lands gereden en rijdt met dikke benen in de rondte. Dat ik mij met mijn tactiek voor de proloog later in de vingers zou snijden, kon ik toen nog niet vermoeden.

Foto Wielertijdschrift De Muur

Ruim dertig man (en een handvol vrouwen) melden zich voor de B-koers. Met de dames moeten we rekening houden tijdens deze, met twee premiesprints opgeleukte, race. Ik herken ze van mijn koersjes op Sloten, Amsterdam. Ze zullen in deze koers niet onderdoen voor de mannen. Het bekendste gezicht in koers, voor mij althans, is Wilfried de Jong, in het jongste verleden al eens winnaar van deze koers. Het is een redelijk korte wedstrijd van 10 ronden, normaal rijd ik hier 13 of meer rondjes op volle toeren, dus dat mag geen probleem zijn. Het eerste rondje gaat met een “slakkengang”, dus bij het passeren van start/finish schud ik maar eens flink aan de boom. Wilfried lurkt op dat moment aan zijn bidon, je kunt maar dorst hebben na één ronde, dus voordat hij kan reageren, ben ik al vertrokken. Ik houd het hoge tempo een half rondje aan om te zien of de zwakkere broeders de rol moeten lossen. Het valt mee, iedereen is er volgens mij nog bij, maar het spel is op de wagen. Meerdere renners proberen de plaat te poetsen en het tempo fluctueert behoorlijk. Ik handhaaf me voor in de groep, maar mis  bij beide premiesprints de hoofdprijs. Bij de eerste rijd ik achter de feiten aan en bij de tweede kan ik niet vol aangaan omdat de renner voor mij zijn lijn niet houdt en me bijkans onderuit fietst. Opletten vandaag, niet iedereen heeft peloton ervaring, wat vooral goed te merken is in de bochten, waar de gaten vallen als rijpe appelen. Doortrappen in de bochten blijft een enge bezigheid. Twee tips voor de onervaren peloton rijder. Tip 1: “blijf met je fikken van de remmen af!” Tip 2: "rijd het juiste verzet, niet te zwaar, maar zeker niet te licht, want dat gaat een stabiel rijgedrag niet bevorderen".

Over de laatste ronde kunnen we kort zijn. Ik zit aan de verkeerde kant aan het wiel van mijn lead-out man van de dag waardoor ik niet kan aanhaken bij Coen, die dan ook met twee vingers in den neus de overwinning binnensleept. Een tweede plaats is “slechts” mijn deel. En dat ondanks alle inspanningen van mijn teamgenoten. Ricardo plaatst op 2 km een demarrage, waarop de concurrentie moet reageren en hem een km lang op de hielen zit. Natascha houdt daarna het peloton op snelheid zodat er geen nieuwe, last minute ontsnappingen meer zijn. Voorts loodst Jan me veilig naar de laatste bocht alwaar ik aan de binnenkant van het wiel zit en ik de krachtexplosie van Coen niet kan pareren. Beginnersfout!

Ach, de zon schijnt, niemand gevallen en een mooie tweede plek. Wat ik echter niet wist, was dat men punten uitdeelde voor je plaats in de proloog en voor je plaats in de koers in lijn, samen goed voor het klassement voor de bokaal. Mijn tijd in de proloog doet mij de das om in de einduitslag, 4^de…. Geen bokaal voor mij dit jaar.

Dat de zon scheen heb ik geweten, de randjes zijn er weer voor een jaar ingebrand!