2015 Never again

Het was al eerder, in 2014, begonnen met enig lichamelijk ongemak, verrekte bilspier en zo, maar de echte ellende kwam pas in 2015. Het begon met een afnemend energiepeil en vermoeidheidsverschijnselen met als gevolg meer last van mijn inspanningsastma die ook tijdens het niet-sporten de kop op stak. Puffen ging steeds minder helpen en de huisarts stuurde me naar het ziekenhuis voor longfoto’s. Niets op te zien natuurlijk, zo gezond als een vis. Het fietsen ging op zich nog wel goed, maar niet meer van harte. Tijdens de vakantie naar Japan en Australië werd het almaar minder met de gezondheid. Ik verweet het nog de airco’s onderweg, in de auto, in het vliegtuig en op de hotelkamers. Bij thuiskomst weer een mooie longfoto laten maken en een longfunctietest gedaan. Alles prima in orde. Ondertussen stikte ik soms in mijn hoestbuien. Eigenlijk voelde ik mij op de fiets nog het best. Maar daar kwam al gauw een einde aan. Tijdens een testritje met de fixed smakte ik tegen het asfalt en brak  een handwortelbeentje. Gelukkig slechts een kleine breuk die na anderhalve week gips goed genoeg hersteld was om weer op de fiets te stappen. Zandvoort gemist maar het CK kwam er aan, dus niet getreurd. Na mijn tweede plaats van vorig jaar wilde ik persé winnen. Dit lukte mij, wonderbaarlijk genoeg, ook nog maar ruim een week later lag ik in bed met een longontsteking, bronchitis en kinkhoest. De kinkhoest bleek al die tijd de boosdoener te zijn geweest. Een hele apotheek werd er naar binnen gewerkt maar ik herstelde maar matig. Toch weer op de fiets gestapt om mij voor te bereiden op het NK tijdrijden op Texel. Daar, onder slechte weersomstandigheden, kwam halverwege de rit het besef dat het echt niet goed gesteld was met mijn longen. De huisarts verwees me door naar de longarts die mij, na het aanhoren van mijn verhaal, glimlachend vertelde dat kinkhoest en enige vorm van astma een zeer slechte combinatie is. Kort gezegd, het slijmvlies van mijn luchtwegen was zo goed als verdwenen waardoor virussen en dergelijke vrij spel hadden. De kinkhoest was van dit alles de oorzaak en de astma vertraagde het herstel. Dat herstel gaat, zonder complicaties, ruim 12 maanden duren. Met complicaties ben ik nog verder van huis. Tweemaal daags gebruik ik nu twee inhalatieapparaten. Een tegen de infecties en een om de boel open te houden. Ik mag geen zware inspanningen verrichten en moet voldoende rust nemen. Vroeger werd je in zo’n geval naar een fijn sanatorium in de gezonde Zwitserse berglucht gestuurd maar die tijden zijn helaas voorbij. De prognose is dat rond september dit jaar alles volledig is hersteld. Net op tijd voor het crossseizoen, dat ik het afgelopen seizoen tandenknarsend heb moeten missen. Het wordt een trage seizoensopbouw dit jaar. Een geluk bij een ongeluk is dat mijn fietsmaatje herstellende is van diverse botbreuken. Samen in de lappenmand is toch een stuk aangenamer, al hoewel je er liever niet in belandt. Iedereen een gezond en voorspoedig 2016 gewenst.

Rork Steijn