TT Bike deel 2

Eerste training op de tijdritfiets. Het begint allemaal met een juiste houding op de fiets. In de Specialized Concept Store Bike Sportive hadden we daar al behoorlijk aan gesleuteld. Zelf ben ik daarna enkele rondjes in mijn buurt gaan rijden om een betere houding/zitpositie te verkrijgen, tot dat het grotendeels naar mijn zin was. De echte test zou gisterenavond plaats vinden onder begeleiding van Tony B.

Ik had met Tony afgesproken bij Cruqiuis voor een half rondje Ringvaart om de techniek onder de knie te krijgen. Het is van mijn huis naar de Cruqiuis een kleine 10km stadsverkeer, het geen met een tijdritfiets geen sinecure is. De ligpositie op de fiets is niet aan te raden, want je geraakt nooit op tijd bij de remmen in een gevaarlijke situatie. Vanaf de Cruqiuis is het echter richting de Buitenkaag een redelijk opstoppingsvrij gebeuren, behoudens enkele bruggen en wegversmallingen. De wind staat behoorlijk hard schuin op de kop. Vandaag hoef ik gelukkig geen kopwerk te doen. Ik hoef alleen maar te volgen. Dat valt nog niet mee. Het perspectief van uit de armsteunen is anders dan vanaf een normaal racestuur. Ik zit een stuk dichterbij de voorrijder, maar minder strak aan het wiel. Tony rijdt met Sram S80 wielen die toch behoorlijk wind gevoelig zijn en hij wordt regelmatig opzij gedrukt door de wind. De eerste paar keren schrik hier van, maar dat is niet nodig. Er blijkt nog ruimte genoeg te zijn tussen onze wielen, ondanks het feit, dat ik, voor mijn gevoel, dicht tegen hem aan zit.

Vanaf de Buitenkaag is de wind in ons voordeel. Tony geeft aan, dat we gaan knallen! Hij schakelt naar zijn zwaarste verzet, 52x11, en begint te rammen. Ik schakel mee op, maar voel direct dat dit het niet gaat worden. Al snel zitten we hoog in de 40 en laag in de 50km/uur. Na een paar kilometer moet ik afhaken en waarschuw Tony. Ik geef aan dat 42-43km/uur te doen is en hij rijdt dit tempo van af dan vrij constant. Moped Tony! Samen racen we alles en iedereen voorbij. Voordat ik het in de gaten heb, arriveren we bij de brug van Aalsmeer. Job done!

We rijden terug Hoofddorp in. Ik heb nagenoeg geen last van de andere houding op de fiets, alleen het ronddraaien van de 52x12 (52x11 kreeg ik echt niet rond!) voel ik wel in de beentjes. Ik neem afscheid van Tony (woonplaats Hoofddorp) en rij verder naar de Cruqiuis. Aangezien de wind mee staat langs de Ringvaart, waag ik het erop en rij helemaal door tot Zwanenburg om daar de brug over te steken. De weg naar huis is weliswaar met wind tegen, maar nog goed te doen. Het enige waar ik echt last van heb is het schuren van mijn broek. Ik heb onderweg gemerkt, dat een minimale zeem voldoende en beter is dan de zeem in de broek die ik nu draag. En dus heb ik een beetje schrale liezen. Rustig uitrijdend fiets ik de straat in met ruim 70km op de teller en dat voor de eerste keer op een tijdrit fiets! De kop is er duidelijk af. Call me crazy!

Ik heb uiteraard nog niet vol gas een afstand afgejakkerd om een prestatie neer te zetten, maar ik moet zeggen, dit tijdrijden smaakt naar meer. Geen verkeerde beslissing om er speciaal een fiets voor aan te schaffen. Hier gaan we nog veel plezier aan beleven. Eens zien waar ik binnenkort aan de start kan verschijnen.

TT Bike

Anders dan de titel doet vermoeden, gaat het hier niet om een 1000cc zware motor, maar een 8kg wegende instapmodel tijdritfiets. Het is mijn eerste TTB ( lees Tijdritfiets) ooit en ik heb geen idee of ik dit leuk ga vinden. De individuele tijdrit en ploegentijdrit in Vijfhuizen smaakte naar meer, vandaar deze onlogische stap. Net zo makkelijk had ik op mijn racefiets verder kunnen experimenteren, maar wat is daar de lol van. Voor een leuke prijs kon ik deze Specialized Shiv Elite aanschaffen bij Bike Sportive in Haarlem. Een Specialized Concept Store bij mij bijna om de hoek, altijd fijn voor een Specialized adept zoals ik. Het is weliswaar geen hightech carbon jongen, maar een fijne strakke aluminium racer. Wel heb ik direct de wielen vervangen door een set Sram S30 race wielen. Dat scheelt al gauw 500 gram op het totaal gewicht. Tevens heb ik de no name remhoeven uitgeruild voor een set betrouwbare Sram Rival remmetjes. Niet dat het de bedoeling is, dat je veel remt tijdens een tijdrit, maar als je dan toch moet remmen, graag met een set stevige exemplaren. Het enige waar ik nog niet uit ben, is het vervangen van de aluminium crankset voor een carbon variant. Aangezien de portemonnee nu een beetje leeg is, wacht ik daar nog even mee.

Dan zijn er nog twee zaken die in de nabije toekomst beslist moeten worden. De eerste is de aanschaf van een snelpak (lees broek en shirt uit een stuk). Op zich geen moeilijke beslissing. Het komt de aerodynamica ten goede en het staat snel, althans dat hoop ik dan maar. Meer moeite heb ik met de tweede beslissing, nl. wel of geen punt helm. Ik heb daar toch wat esthetische problemen mee. Volgens Tony is een dergelijk hoofddeksel een must, maar ik weet het zonet nog niet. Ook hier geldt dat het de aerodynamica verbetert. Toch zie ik mezelf er niet mee rondfietsen, laat staan rondlopen. Geen gezicht. Dus voorlopig maar even met de gewone helm mijn kunsten vertonen. Die punthelmen kosten ook nog eens niet niks. En als er dan toch een komt, moet het wel een mooie zijn en die is dan weer de duurste die ik uit kan kiezen. Ik ken mezelf en de handel. Bij Bike Sportive staan ze nu al handen wrijven op me te wachten.

Dat het anders reageert en beweegt dan een racefiets moge duidelijk zijn. De positie op de fiets is niet te vergelijken. Dat zal enige gewenning vergen. Menig trainingsuurtje zal worden besteed aan de juiste houding vinden. Tony B. gaat me helpen.

Voor als nog vanavond de eerste training onder het wakend oog van Tony langs de Ringvaart. Misschien moet ik ook maar vast een afspraak met de fysiotherapeut maken voor morgen.

(wordt vervolgd)

FC Trappist

Zoals ik aan het einde van het vorige bericht al meldde, waren we, N. en ik, uitgenodigd om op de woensdagavond een wedstrijdje bij de Trappist te komen rijden. Vol verwachting klopt ons wielerhart. Zijn we laatst tijdens een clubwedstrijd van HSV De Kampioen helemaal zoek gereden op het parkoers van de Wheeler Planet, nu zou dat anders gaan was ons beloofd. We mogen als introducé meerijden met de B-groep. De Trappist rijdt met een A-groep, de snelle mannen, en een B-groep, de bijna even snelle mannen en vrouwen. Voor 5 euro krijg je een rugnummer en drie kwartier en 3 ronden fietsplezier, aldus was ons voorgespiegeld. De B-groep bestaat uit ca. 30 man en twee vrouwen en wordt na de A-groep weggeschoten. Inderdaad is het tempo voor ons goed te doen. Ik hang een beetje achteraan om de kat uit de boom te kijken, maar N. zet zich midden in het pelotonnetje in de buurt van de andere dame. Ze gaat duidelijk voor een eindplaats vóór de dame in kwestie. Hoezo dames zijn niet zo competitief ingesteld?!

Het koers verloop is vrij gemakkelijk te volgen. Er wordt lekker vaak gedemarreerd en elke vluchtpoging wordt binnen de kortste keren teniet gedaan. Aan het einde test ikzelf nog even de benen en spring naar een drietal ontsnapte renners toe. Lange Jan zit in mijn wiel en heeft de adem om mijn laatste bocht stuurmanskunst te bekritiseren. Ik weet het, mijn bochtenwerk op snelheid is nog wat roestig. Na ons sluit een halve ronde later het peloton aan en maken we ons op voor de massa sprint. Helaas zit in aan de verkeerde zijde van het wiel van N., die vervolgens vergeet uit te sturen naar links waar de ruimte ligt op het laatste rechte eind. Ik kan niet voluit de sprint inzetten, want in het midden is geen ruimte en om nu als introducé direct kamikaze gedrag te vertonen. Ik laat het lopen om ergens op plek tien de finishlijn te passeren. Al met al best lekker gereden. Mijn vormpeil stijgt en de lichamelijke gebreken nemen af. Lang leve de fysiotherapie. Een win win situatie zou ik zeggen.

Gezien de gemoedelijke sfeer voor, tijdens  en achteraf, besluiten N. en ik lid te worden van deze club fietsfanaten, zodat we de volgende keer voor slecht 3 euro fietsplezier kunnen beleven. Je zou kunnen zeggen: “De Trappist smaakt naar meer.”

 

Vormpeil veel belovend.

(met dank aan Dolly voor de mooie foto)

 

Nadat ik een bezoek aan de fysiotherapeut heb gebracht en hij mij heeft gemanipuleerd, is het weer een feest om te fietsen. Ik kan de pedalen weer strelen met het grootste gemak. Het werd dus tijd voor een test in een peloton. Het mooie weer was er debet aan, dat ik met vreugde op de fiets stapte om op Sloten een wedstrijd te gaan rijden. Samen met N. die niet te houden was om eens even aan de mannen te laten zien dat ze echt wel kan meekomen. Op de heenweg moesten we flink door trappen om op tijd te zijn voor de start. We kwamen met een kwartiertje speling aan. Even een rugnummer scoren (nr. 56), opspelden, beetje drinken, reepje eten en een rondje “warm” rijden.

Daar ging het even mis. Terwijl wij ons inrij rondje reden was het peloton al vertrokken. Oeps! Gelukkig is het bij dit soort wedstrijdjes geen punt om dan maar een rondje te wachten en aan te sluiten. Maar een vreemde gewaarwording is het wel. Als je de laatste bocht rond en je verwacht 100 renners te zien staan, maar niemand aantreft.

Dus pikte we de tweede ronde in midden van het peloton in. Het had dus duidelijk een voordeel opgeleverd. N. noemde het met recht een vliegende start. De grote groep renners genoot kennelijk van het weer en maakte in beginsel weinig aanstalten om direct de knuppel in het hoenderhok te smijten. Twee rondjes later was dit al verleden tijd en vlogen we laag over het parkoers. Ik kon me redelijk eenvoudig  voorin het peloton handhaven en in de buik van het peloton was het een eitje. Er waren de gebruikelijke ontsnappingspogingen die allemaal op niets uitliepen. Even dacht ik dat er een groepje vooruit was, maar dit bleek niet het geval te zijn. Na een uurtje koers kwam ik toch in de verleiding om met een paar man mee te springen, op weg naar een eerder ontsnapte groep. Helaas wilden/konden we de kloof niet dichten. De hartslag ging in de max en dat wilde ik graag voorkomen. Niet op de eerste de beste gelegenheid alles weer in de prak rijden. Heel houden was het devies. Ik liet ze lopen en werd weer opgeraapt door het peloton.

Tijdens de koers had ik N. al een paar keer voorbij zien schuiven. Ze rijdt steeds beter in een grote groep. Bleek N. onderweg  ook nog eens praktijkles gehad te hebben van een van de oude rotten in de groep, E. Hij had haar een aantal maal op de juiste plek in de groep gezet. Uit de wind en aan het wiel. Klinkt simpeler gezegd dan gedaan. Volgens mij is ze niet bang en geniet ze van de snelheid in de groep.

Ik wilde me de laatste ronde laten uitzakken om de kans op calamiteiten te voorkomen. Maar N. kwam aan de linkerzijde naar voren gereden. Tja, dus dan ook maar opschuiven. De sprint om de winst ging aan ons voorbij, want die vond plaats aan de kop en niet midden in het peloton waar wij vertoefden. In de laatste 500 meter passeerde we ruim twintig man om toch enigszins voorin te eindigen.

Met een voldaan gevoel konden we de terug reis aanvaarden, maar niet voordat we uitgenodigd werden om a.s. woensdag een wedstrijd te komen rijden bij de Trappist op de Wheeler Planet in Spaarnwoude. Volgens E. kunnen we daar ons in vorm rijden voor het komende cross seizoen.

Nu, met die vorm gaat het goed komen. We hadden na thuiskomst ruim 90km op de teller staan tegen een gemiddelde van 34km/uur. De vorm is here to stay!