Vormpeil veel belovend.

(met dank aan Dolly voor de mooie foto)

 

Nadat ik een bezoek aan de fysiotherapeut heb gebracht en hij mij heeft gemanipuleerd, is het weer een feest om te fietsen. Ik kan de pedalen weer strelen met het grootste gemak. Het werd dus tijd voor een test in een peloton. Het mooie weer was er debet aan, dat ik met vreugde op de fiets stapte om op Sloten een wedstrijd te gaan rijden. Samen met N. die niet te houden was om eens even aan de mannen te laten zien dat ze echt wel kan meekomen. Op de heenweg moesten we flink door trappen om op tijd te zijn voor de start. We kwamen met een kwartiertje speling aan. Even een rugnummer scoren (nr. 56), opspelden, beetje drinken, reepje eten en een rondje “warm” rijden.

Daar ging het even mis. Terwijl wij ons inrij rondje reden was het peloton al vertrokken. Oeps! Gelukkig is het bij dit soort wedstrijdjes geen punt om dan maar een rondje te wachten en aan te sluiten. Maar een vreemde gewaarwording is het wel. Als je de laatste bocht rond en je verwacht 100 renners te zien staan, maar niemand aantreft.

Dus pikte we de tweede ronde in midden van het peloton in. Het had dus duidelijk een voordeel opgeleverd. N. noemde het met recht een vliegende start. De grote groep renners genoot kennelijk van het weer en maakte in beginsel weinig aanstalten om direct de knuppel in het hoenderhok te smijten. Twee rondjes later was dit al verleden tijd en vlogen we laag over het parkoers. Ik kon me redelijk eenvoudig  voorin het peloton handhaven en in de buik van het peloton was het een eitje. Er waren de gebruikelijke ontsnappingspogingen die allemaal op niets uitliepen. Even dacht ik dat er een groepje vooruit was, maar dit bleek niet het geval te zijn. Na een uurtje koers kwam ik toch in de verleiding om met een paar man mee te springen, op weg naar een eerder ontsnapte groep. Helaas wilden/konden we de kloof niet dichten. De hartslag ging in de max en dat wilde ik graag voorkomen. Niet op de eerste de beste gelegenheid alles weer in de prak rijden. Heel houden was het devies. Ik liet ze lopen en werd weer opgeraapt door het peloton.

Tijdens de koers had ik N. al een paar keer voorbij zien schuiven. Ze rijdt steeds beter in een grote groep. Bleek N. onderweg  ook nog eens praktijkles gehad te hebben van een van de oude rotten in de groep, E. Hij had haar een aantal maal op de juiste plek in de groep gezet. Uit de wind en aan het wiel. Klinkt simpeler gezegd dan gedaan. Volgens mij is ze niet bang en geniet ze van de snelheid in de groep.

Ik wilde me de laatste ronde laten uitzakken om de kans op calamiteiten te voorkomen. Maar N. kwam aan de linkerzijde naar voren gereden. Tja, dus dan ook maar opschuiven. De sprint om de winst ging aan ons voorbij, want die vond plaats aan de kop en niet midden in het peloton waar wij vertoefden. In de laatste 500 meter passeerde we ruim twintig man om toch enigszins voorin te eindigen.

Met een voldaan gevoel konden we de terug reis aanvaarden, maar niet voordat we uitgenodigd werden om a.s. woensdag een wedstrijd te komen rijden bij de Trappist op de Wheeler Planet in Spaarnwoude. Volgens E. kunnen we daar ons in vorm rijden voor het komende cross seizoen.

Nu, met die vorm gaat het goed komen. We hadden na thuiskomst ruim 90km op de teller staan tegen een gemiddelde van 34km/uur. De vorm is here to stay!