Eeuwig koersen

Er zijn van die avonden, waarop je alles kan vergeten, zodra je op de fiets stapt en als je eenmaal aan het trappen bent, je nooit meer wilt stoppen. Voor altijd en eeuwig fietsen naar de verstilde horizon.

De avond van de 3^e nazomerwedstrijd van de Trappist was zo’n avond. Er heerste een gemoedelijke sfeer, de jury was terug van vakantie. Je voelde dat het goed was. Het weer was ook bijzonder aangenaam. Een beetje wind uit een noordelijke hoek met een aangename temperatuur. Gewoon ideaal koersweer.

Het feit, dat er maar liefst drie dames aan de start stonden bij de B-groep, is tekenend voor de sfeer. We vertrokken met goede zin en een gezapig tempo. Dat laatst duurde niet te lang.

Voordat je er erg in hebt gaat het tempo de lucht in en heb je koers. Er zijn als vanouds diverse uitlooppogingen, maar ze strandden allemaal. Het valt bij vlagen voldoende stil, zodat iedereen in staat is het tot een goed einde te brengen. Ik kom er niet echt toe aan een flink ontsnapping op touw te zetten. De dames roeren zich in de debatten en twee van hen zitten mee in een ontsnapping van vier, die enkele rondjes stand houdt. Ik probeer aan de kop van het peloton het tempo te drukken, zodat ze een tijdje weg kunnen blijven. Het komt uiteindelijk allemaal weer aan op een massasprint.

Arme jury.

Ik zie vanuit mijn ooghoek de A-groep in de laatste ronde behoorlijk dicht naderen. Die hebben dus lekker doorgereden. Ik kies een wiel waarvan ik verwacht, dat het me ver zal brengen in de sprint, maar bij het uitkomen van de laatste bocht blijkt dit een misrekening te zijn. Ik spring direct over naar het wiel van de winnaar van de laatste twee edities. We liggen bijna op volle snelheid als we aan de linkerzijde onze weg naar de streep zoeken. Ik zit links aan het wiel van mijn gangmaker en maak me klaar om er langs te jumpen. Maar ik raak toch opgesloten, want naast me rijdt al een renner. Hij wijkt niet van zijn lijn en ik zit al naast het achterwiel van de renner voor me en kan niet meer naar rechts. Contact is onvermijdelijk. Ik hou even in, balanseer en slechts een fractie van een seconde zijn we samen een, het volgende moment zijn we weer los. Mijn voorwiel is weer vrij van mijn gangmaker, ik kan wat naar rechts en maak mijn sprint af op twee fietslengten van de winnaar.

Ik had nog uren willen doorrijden op deze avond. Een koers die nooit eindigt, een Möbius loop, altijd maar door. Op een prachtige nazomeravond. Eeuwig koersen.

Soms zit het mee, maar soms…

Nadat ik de week redelijk goed onder controle had, begon het donderdag toch uit de hand te lopen. Op zaterdag had ik de klimkoers van de Trappist in Beverwijk gepland. Ter voorbereiding van de Henk Lubberding Classic, maar ook om eens te zien of ik kracht genoeg had om een stempel te drukken bij de B-groep. Mens moet toch kunnen dromen.

Het begon met de APK keuring van de auto, mijn PT Cruiser, wat niet wilde vlotten. Chrysler doet altijd moeilijk over de onderdelen en de keurmeester had mijn zij knipperlichtjes afgekeurd. Die waren niet oranje genoeg meer. UV licht had de 12 jaar oude kapjes geheel ontkleurd. Tel daar bij op de late constatering van een defecte stabilisatiestang en je hebt een klein probleem. Dus donderdag aan het einde van de middag geen gekeurde auto. Nog geen probleem er is altijd de vrijdag nog. De geleverde zij knipperlichtjes bleken de verkeerden, een later model, te zijn. De auto zou pas aan het einde van de vrijdag klaar zijn. Ware het niet dat ik nog een late afspraak in Utrecht had, waardoor ik vrijdag de auto niet kon ophalen.

Alles kwam dus aan op een strakke planning op de zaterdag ochtend. Vanaf 10u00 was ik welkom in de garage. Kwart over negenen reed ik bij de bakker weg met brood voor het weekend in de rugzak. Met een bloedvaart door de stad op weg naar de beddenboer, alwaar ik een besteld kussen moest ophalen voor mijn vrouw. Dat lag al sinds dinsdag klaar en ik was nog niet in de gelegenheid geweest het op te halen. 9u30 gaat hij open en ik was de eerste klant van de dag. Dus brood in de rugzak en kussen in doos op het stuur, volle kracht vooruit naar de garage. Even over tienen en al lekker warm gereden kwam ik aan bij de garage. Na het betalen van de rekening en het inladen van mijn fiets, snel richting huis. Dwars door de stad met je auto op zaterdagmorgen…kan even duren. Toch nog een stop gemaakt om wat energie repen en gels te halen bij de outdoor winkel.

Kortom, om 11u30 reed ik weer van huis op de fiets richting Beverwijk. Ik wilde niet het risico lopen met de auto vast te komen staan (strandverkeer en de Bazaar in Beverwijk) en op de fiets naar de koers, dan ben je al vast lekker ingereden. Alles liep nog enigszins op rolletjes, tot ik bij de pont in IJmuiden aankwam. Het veer voer voor mijn neus weg… Op zich geen probleem, want ik had nog een kwartier speling. Maar zowel links als recht op het kanaal kwamen zeeschepen aan en met lede ogen moest ik toezien hoe de pont netjes voorrang verleende. En het duurde en duurde maar, terwijl de minuten wegtikten. En op een gegeven moment weet je, dit gaan we niet meer redden.

Eenmaal aan de overkant van het kanaal volgde er nog een dollemansrit door Velsen Noord en Beverwijk, maar het mocht niet meer baten. Bij aankomst op het parkoers, draaide de B-groep al hun eerste rondjes. Alles naar de vaantjes! Vooral als je het bijna voltallige peloton ziet af sprinten om de zege. Hier hadden mogelijkheden gelegen.

Er zat niets anders op dan te starten bij de A-groep om 14u15. Wetend dat deze mannen te hard zullen gaan voor mij, koester je toch de hoop dat je bij kunt blijven. Maar de juiste moraal is niet meer aanwezig. Ik rij vanaf het startschot in laatste positie en het kost me te veel krachten om aan te haken. Ik probeer onder mijn omslagpunt te blijven, maar elke doorkomst heuvel op wordt het minder en minder. Na een uurtje ben ik er klaar mee. Ik ben dan al een keer of twee gedubbeld op deze korte omloop, slecht 1300 meter gemengd klinkers en asfalt met een mooie bult, en heb niet meer de moraal om uit te rijden. Ik had niet gerekend op een latere start, waardoor de energie voorraad (lunch) niet voldoende was. En een uurtje langs de kant staan, helpt ook niet mee.

Eigenlijk had ik zaterdag letterlijk en figuurlijk de boot gemist. Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Doorkijk broeken, zweet shirts en vieze fietsen

Nu de zomer op zijn eind loopt en de duisternis elke dag een beetje eerder valt, moet me een ding van het hart. De hele zomer heb ik mij er weer over verbaasd. Mannen met doorkijk wielerbroeken. Je haalt ze in of wordt ingehaald, iets wat steeds minder gebeurd, en direct wordt je blik gevangen door het achterwerk van een dergelijk renner. Letterlijk, want de bedekkende stof van de broek is boven het zitvlak is in de loop der tijden in zijn geheel verdwenen. Wat rest is het gaaswerk, ik noem het vitrage, van de broek. Met de juiste lichtinval wordt alles erg transparant en word je ongevraagd getrakteerd op een onbedoeld uitzicht. Te minste, daar gaan we dan maar vanuit, dat het allemaal onbedoeld is. Gelukkig heb ik voor het scherp zien binnen een straal van 1,50 meter een bril nodig, maar toch, mijn verbeeldingskracht vult de rest direct aan. Echt fris is het niet en het is zeker niet gesoigneerd. Kijken deze renners niet in de spiegel thuis of hebben ze geen partner, die een waarschuwend woord spreek over de onbedekte achterkant? “Zeg, Henk moet jij niet eens een nieuwe koersbroek?” Henk blij, want hij mag wat nieuws kopen. Wij blij, want Henk bips is voortaan weer privé terrein. En Henk, wel graag een geheel zwart, als het kan van een degelijke kwaliteit.

een beetje extra dekking kan geen kwaad

 

Het is mij echter nog iets opgevallen aan deze mannen. Het blijft niet bij een doorkijk broek. Veelal ruik je deze fietsers al op enige afstand. Zuur, oud zweet. De kleding is al in tijden niet gewassen. Het is me al eens gebeurd in een koers, dat ik van lieverlee ben gedemarreerd om aan de lucht te ontkomen. En geloof me, mijn reuk orgaan ruikt nog niet de helft van het uwe. Mijn KNO arts doet zijn best, maar er zit nog niet echt verbetering in.  De zoutafzetting op de ruggen van de mannen is behoorlijk. Vooral goed zichtbaar als er donkere kleding wordt gedragen. Van de kleding kan men soep koken en een flink zoute variant.

En, hoe kan het ook anders, de fiets is vaak al tijden niet gereinigd. Soms hangen er hele kluiten aan het frame, zwartgrijze smurrie rond de remmen en een ketting vol met bagger. Ach en wee! Dit rijwiel wordt na elke rondrit zonder omkijken de schuur ingejaagd. Geen doekje langs de ketting, geen verse olie, niets van dat alles. Te treurig voor woorden en het riekt naar mishandeling.

Ziet u zo’n iemand al bij de fietsenspecialist binnen komen. De winkel deur gaat open en een zure walm drijft de zaak binnen. Zonder hem te zien, weet het personeel al, Henk is binnen.  Met zijn besmeurde fiets aan de hand loopt hij de winkel door. “Je mot effe kijken naar mijn apparaat, want hij schakelt slecht.” Gelijk bukt hij voorover om het euvel bij de achter derailleur aan te wijzen. Geheid dat deze fietsenmaker de lunch overslaat die dag.

Lakeland Monster Miles

Na de 3 Peaks Cyclocross Race in 2011 was ik wel even klaar met “lange afstand” crossen. Dat kwam vooral door de lange loop gedeelten, waar ik me op verkeken had. Bij de Lakeland Monster Miles is de belofte gedaan, door de organisatie, dat de gehele 100 km fietsend kan worden afgelegd. Daar vertrouwen we dan maar op. Het is geen race, maar een tocht met tijdmeting over 46% off road en 54% paved in het Lakedistrict van Engeland. Bekendste meer in de buurt, Lake Windemere.

De sfeer impressie van wat er valt te verwachten ziet er goed uit, maar geheel opgenomen in het koude natte voorjaar. Ik hoop toch meer op een Indian Summer op zondag 6 oktober a.s. Wellicht zijn de weergoden met mij. Hoe dan ook, het wordt een leuke onderneming. We varen van IJmuiden naar NewCastle en rijden vandaar uit naar Ambleside, waar we een huis hebben afgehuurd voor het weekend. De start en finish liggen ongeveer 30 minuten rijden met de auto van “ons” Gate house in Keswick.

Ik rij de tocht op mijn Specialized S-Works Tricross, maar je mag ook met een MTB aan de start verschijnen. Alle andere rijwiel variaties zijn niet toegestaan. De enige vraag aan mezelf is: “wat voor richttijd neem ik voor deze tocht?” Ik denk tussen de vier en de vijf uur fietsen, maar ik heb er wel vaker naast gezeten. En er is (nog) geen profielkaart van de rit en de Engelsen kennende zal dat er ook niet komen. Google maps geeft een aardige indicatie, maar geen stijgings- en dalingspercentages. Het zal dus volledig op gevoel moet. Het is de eerste maal dat deze tocht verreden wordt, dus er is ook geen houvast aan tijden uit vervlogen jaren. Misschien dat er nog een gpx.file opduikt op internet, maar ik reken daar maar niet op. Ik rijd met mijn Garmin, zodat we achteraf kunnen zien waar we geweest zijn en hoe zwaar het eigenlijk wel niet was.

Wellicht kunnen we dan de woorden “episch” en “heroïsch” weer eens gebruiken.

Second after summer race at the Trappist

Nice weather and enough cyclists

Even a lady in pink

Today A and B groups ride separated

However, no jury on hand, still on vacation

The Medic sits in the peloton

Today I will attack, anyway I will try

I will pull a Joop Zoetemelk or two

When the tempo drops, I’m off

No effort in one go, but hard and steady

Attempt one fails, they all still to fresh

Attempt two, better, but 4 guys seams to much

Attempt three is a foot, zooming past the peloton

Fast and furious through the corner and full out on the straight

Who is with me?

Only one is at my wheel

No problem, a little help if you please

A breather and back on the front again

After one round we got company

Peloton on 100-150 meter

Still three laps to go or is it two?

No jury…

Next lap and we’re still there

The sign says two laps to go

This could be t today

Hurts like hell

Shit, no final lap but still two to go

Jury tries there best

Legs on fire, longs on fire, vision very narrow

They getting closer, to close

With just 2000 meter to go we’re done for

Totally f…

But stay in the first half of the peloton

We will sprint for it

Deep and slow breathing, 500 to go

Just one more shift left

Inside of the final corner please

Thank you, and push it hard now

100 ad no more room

To the middle and be quick about it

Last final push…

Finished, and counting the man in front of me

1,2,3,4,5,6,7,8,9… ha, jet 10th again!

Pffffff….that feels good!!!

2e nazomer wedstrijd FC Trappist

Mooi weer en genoeg renners
Zelfs een renster in roze
Vandaag A en B gescheiden
Maar nog wel zonder jury
De EHBO zit in het peloton
Vandaag ga ik aanvallen, althans proberen
Ik doe het vandaag op zijn Zoetemelks
Zodra het stil valt erin een stevig tempo vandoor
Geen felle demarrage, maar gewoon hard trappen
Poging een mislukt, iedereen is nog te fris
Poging twee gaat al beter, maar vier man blijkt teveel
Poging drie dan maar, hup er langs
Hard door de bocht, en gaan op het lange rechte eind
Even zien wie er mee is
Slechts een vermetele in mijn wiel
Moet kunnen, overnemen graag
Even bijkomen in het wiel en dan weer harken op kop
Na een rondje sluit nummer drie aan
Peloton op 100-150 meter
Nog drie ronden of zijn het er twee
Geen jury…
Volgende doorkomst en nog steeds vooruit
Volgens het bord nog twee ronden
Kan best wel eens lukken vandaag
Het doet wel zeer nu
Shit, het blijft twee ronden bij doorkomst
Jury doet zijn best
We gaan de laatste ronde met drie man aan de leiding
Het gat is wel klein geworden
Halverwege de laatste ronden zijn we er aan
Helemaal naar de kloten
Of toch niet helemaal, inpikken in de groep
We gaan er om sprinten
Diep ademhalen en herstellen, nog 500 meter
Tandje bijschakelen en graag binnenkant laatste bocht
Dank u, vol door de binnenzijde
Op 100 meter voor de streep verhuizen naar het midden
Nog een paar flinke halen…
Streep en tellen hoeveel er voor me zitten
1,2,3,4,5,6,7,8,9… ha, weer tiende!

Pffffff….heerlijk man!!!

 

 

1e nazomerwedstrijd

Met de tijdrit training van afgelopen maandag nog in de benen en de voorspelde regenbuien op de weersite, kon ik me maar met moeite er toe brengen om de 1^e nazomerwedstrijd van de Trappist te gaan rijden. Maar om nu de eerste wedstrijd als volwaardig clublid gelijk te laten schieten ging me wat te ver. Dus reed ik voor de bui uit naar de Wheeler Planet, om er in de regen te arriveren. Gelukkig bleef het bij een beperkte neerslag, nattigheid die het warme asfalt makkelijk aan kon.

Wat mag je verwachten van een club rit midden in de zomervakantie. Je kunt het wel de 1^e nazomerwedstrijd noemen, maar het blijft deze dagen echt wel zomer. Uiteraard is daar de beperkte opkomst, die uiteindelijke nog mee valt. Bijna 30 man (A+B). Dan is er het gebrek aan een vakjury, die geniet nu van een welverdiende  vakantie. Het euvel wordt door Jan G. en Peter G. bekwaam opgelost. We starten met zijn allen tegelijk, A en B lekker door elkaar. De eerste uitvaller zal de taken van de jury op zich nemen en mocht er geen uitvaller zijn, dan graag onthouden achter wie je gefinisht bent. Leuker kunnen we het niet maken.

We vertrekken als het licht vochtig is en in een gesappig tempo werken we de eerste rondjes af. Daarna volgen de gebruikelijke uitlooppogingen elkaar snel op met als gevolg tempo omhoog en tempo omlaag, tempo omhoog en tempo omlaag. Deze gang van zaken komt mij niet verkeerd uit. Ik nestel me achterin het pelotonnetje en kan zo de beentjes lekker losrijden. Tevens kan ik mijn bochten techniek op deze plaats een beetje bijschaven met als doel zo min mogelijk meters te verliezen in de bochten op mijn voorganger.

Naar het einde toe beweeg ik me naar voren in het peloton. Eens zien of de beentjes al jus hebben. Ik rij een keer het gat dicht na een breukje halverwege het peloton en voel dat het wel beter aan het worden is. In de laatste drie ronden geraak ik nog wel een keer voor het peloton uit met drie andere renners, maar echt doortrekken lukt me niet. Met als gevolg dat ik de laatste ronde, op het laatste rechte eind, voor de laatste bocht, bijna me laatste bruikbare krachten verlies. Door een redelijke bocht te rijden kan ik mijn sprint aardig doortrekken en ben helder van geest genoeg om te kijken welk rugnummer er voor me zit. Nr. 67, maar heb geen idee van mijn behaalde plaats.

 

Winnaars 1e nazomerwedstrijd,
Bij de A Jan Repko (rechts) en bij de B Rob Hermsen

 

Geen uitvallers betekent geen jury, dus Jan G. reconstrutueert aan de hand van overleveringsverhalen de eind uitslag van de B’s. Een tiende plek is mijn deel. De eerste punt is binnen. Drie ronden later, tijdens de sprint van de A’s, zijn er juryleden te over om de einduislag samen te stellen. Het gebrek aan een frisse bos bloemen voor de winnaars wordt opgelost met een fijne fles wijn, welke op zichzelf ook een mooi boeket heeft, maar dan van een andere orde. Voor de huldiging is zelf de zon weer tevoorschijn gekomen, zodat een vrolijke foto van de winnaars snel genomen is.

Samen met Jan G. fiets ik weer op huis aan. De beentjes zijn wel moe, maar meer moe van het fijne soort. Nu mogen ze vier daagjes rusten tijdens een weekend trip naar Engeland. Na het weekend mogen ze weer aan de bak. Lekker rammen!