Eeuwig koersen

Er zijn van die avonden, waarop je alles kan vergeten, zodra je op de fiets stapt en als je eenmaal aan het trappen bent, je nooit meer wilt stoppen. Voor altijd en eeuwig fietsen naar de verstilde horizon.

De avond van de 3^e nazomerwedstrijd van de Trappist was zo’n avond. Er heerste een gemoedelijke sfeer, de jury was terug van vakantie. Je voelde dat het goed was. Het weer was ook bijzonder aangenaam. Een beetje wind uit een noordelijke hoek met een aangename temperatuur. Gewoon ideaal koersweer.

Het feit, dat er maar liefst drie dames aan de start stonden bij de B-groep, is tekenend voor de sfeer. We vertrokken met goede zin en een gezapig tempo. Dat laatst duurde niet te lang.

Voordat je er erg in hebt gaat het tempo de lucht in en heb je koers. Er zijn als vanouds diverse uitlooppogingen, maar ze strandden allemaal. Het valt bij vlagen voldoende stil, zodat iedereen in staat is het tot een goed einde te brengen. Ik kom er niet echt toe aan een flink ontsnapping op touw te zetten. De dames roeren zich in de debatten en twee van hen zitten mee in een ontsnapping van vier, die enkele rondjes stand houdt. Ik probeer aan de kop van het peloton het tempo te drukken, zodat ze een tijdje weg kunnen blijven. Het komt uiteindelijk allemaal weer aan op een massasprint.

Arme jury.

Ik zie vanuit mijn ooghoek de A-groep in de laatste ronde behoorlijk dicht naderen. Die hebben dus lekker doorgereden. Ik kies een wiel waarvan ik verwacht, dat het me ver zal brengen in de sprint, maar bij het uitkomen van de laatste bocht blijkt dit een misrekening te zijn. Ik spring direct over naar het wiel van de winnaar van de laatste twee edities. We liggen bijna op volle snelheid als we aan de linkerzijde onze weg naar de streep zoeken. Ik zit links aan het wiel van mijn gangmaker en maak me klaar om er langs te jumpen. Maar ik raak toch opgesloten, want naast me rijdt al een renner. Hij wijkt niet van zijn lijn en ik zit al naast het achterwiel van de renner voor me en kan niet meer naar rechts. Contact is onvermijdelijk. Ik hou even in, balanseer en slechts een fractie van een seconde zijn we samen een, het volgende moment zijn we weer los. Mijn voorwiel is weer vrij van mijn gangmaker, ik kan wat naar rechts en maak mijn sprint af op twee fietslengten van de winnaar.

Ik had nog uren willen doorrijden op deze avond. Een koers die nooit eindigt, een Möbius loop, altijd maar door. Op een prachtige nazomeravond. Eeuwig koersen.