Doorkijk broeken, zweet shirts en vieze fietsen

Nu de zomer op zijn eind loopt en de duisternis elke dag een beetje eerder valt, moet me een ding van het hart. De hele zomer heb ik mij er weer over verbaasd. Mannen met doorkijk wielerbroeken. Je haalt ze in of wordt ingehaald, iets wat steeds minder gebeurd, en direct wordt je blik gevangen door het achterwerk van een dergelijk renner. Letterlijk, want de bedekkende stof van de broek is boven het zitvlak is in de loop der tijden in zijn geheel verdwenen. Wat rest is het gaaswerk, ik noem het vitrage, van de broek. Met de juiste lichtinval wordt alles erg transparant en word je ongevraagd getrakteerd op een onbedoeld uitzicht. Te minste, daar gaan we dan maar vanuit, dat het allemaal onbedoeld is. Gelukkig heb ik voor het scherp zien binnen een straal van 1,50 meter een bril nodig, maar toch, mijn verbeeldingskracht vult de rest direct aan. Echt fris is het niet en het is zeker niet gesoigneerd. Kijken deze renners niet in de spiegel thuis of hebben ze geen partner, die een waarschuwend woord spreek over de onbedekte achterkant? “Zeg, Henk moet jij niet eens een nieuwe koersbroek?” Henk blij, want hij mag wat nieuws kopen. Wij blij, want Henk bips is voortaan weer privé terrein. En Henk, wel graag een geheel zwart, als het kan van een degelijke kwaliteit.

een beetje extra dekking kan geen kwaad

 

Het is mij echter nog iets opgevallen aan deze mannen. Het blijft niet bij een doorkijk broek. Veelal ruik je deze fietsers al op enige afstand. Zuur, oud zweet. De kleding is al in tijden niet gewassen. Het is me al eens gebeurd in een koers, dat ik van lieverlee ben gedemarreerd om aan de lucht te ontkomen. En geloof me, mijn reuk orgaan ruikt nog niet de helft van het uwe. Mijn KNO arts doet zijn best, maar er zit nog niet echt verbetering in.  De zoutafzetting op de ruggen van de mannen is behoorlijk. Vooral goed zichtbaar als er donkere kleding wordt gedragen. Van de kleding kan men soep koken en een flink zoute variant.

En, hoe kan het ook anders, de fiets is vaak al tijden niet gereinigd. Soms hangen er hele kluiten aan het frame, zwartgrijze smurrie rond de remmen en een ketting vol met bagger. Ach en wee! Dit rijwiel wordt na elke rondrit zonder omkijken de schuur ingejaagd. Geen doekje langs de ketting, geen verse olie, niets van dat alles. Te treurig voor woorden en het riekt naar mishandeling.

Ziet u zo’n iemand al bij de fietsenspecialist binnen komen. De winkel deur gaat open en een zure walm drijft de zaak binnen. Zonder hem te zien, weet het personeel al, Henk is binnen.  Met zijn besmeurde fiets aan de hand loopt hij de winkel door. “Je mot effe kijken naar mijn apparaat, want hij schakelt slecht.” Gelijk bukt hij voorover om het euvel bij de achter derailleur aan te wijzen. Geheid dat deze fietsenmaker de lunch overslaat die dag.