Japan en de GP Ger Hermans.

Japan is een fascinerend land, zeker als je een beetje autistisch bent aangelegd  voel je je er al gauw thuis. Alles is spik en span en criminaliteit zie je niet. Zaterdag in Japan betekent, naast honkballen wat ze de hele week overal doen, de was buiten hangen en lekker fietsen. Op vrijwel alle balkons hangen de futons te luchten en de was te drogen terwijl de eigenaars een rondje rijden op de racefiets. Het is ook het enige moment van verlangen naar de fiets gedurende de drie weken vakantie in Japan. Ter vervanging blader ik dan even in mijn manga strip Yowamushi Pedal. Lezen kan niet want mijn Japans is zeer beperkt. Dat er überhaupt een strip is over wielrennen verbaast me. En het is nog educatief ook! Binnenkort een life action movie in de bios, naast de al lopende tekenfilm op tv. Wat een feest. Alle episodes staan trouwens met Engelse ondertiteling op YouTube.

Onze vakantie bestaat deze keer uit een week Tokyo in het New Otani Hotel, bekend als hoofdkantoor van de bad guys in de James Bond film You only live twice. De 400 jaar oude tuin, behorende bij het hotel, met 15 meter hoge waterval en koikarpers is prachtig. Het moest alleen niet zo warm zijn… De gevoelstemperatuur ligt tegen de 40 graden Celsius, adembenemend! We hoppen van airco naar airco.

Het tweede deel van de vakantie gaat per schip, de Diamond Princess (bekend van de tv serie Love Boat). Gelukkig is dit een modern versie van het schip. Maar wel gericht op de Japanse markt met overwegend Japanse passagiers. Ik heb fietskleding mee om aan boord gebruik te maken van de gym faciliteiten, maar helaas het komt er niet van. Een te druk programma…

Verder dan een paar baantjes zwemmen kom ik deze vakantie niet.

‘s Maandags arriveren we in de middag op Schiphol en begint het gewone leven weer. Gelukkig heb ik de volgende dag ook nog vrij zodat ik een training kan doen van twee uurtjes om te zien hoe de vlag er na drie weken bij hangt. Niet best. Op zich gaat het wel redelijk, maar de afsluitende sprint op de busbaan langs de boulevard hakt er in. Ik trek de snelheid op het grote blad door tot na de Zeeweg en oei, wat doen de bovenbenen zeer! De rest van de week beperk ik met tot werken en een klein uurtje losrijden op vrijdag. Is het genoeg voor de GP Ger Hermans? Natuurlijk niet!

Het mooie weer laat zich ook op zondag nog zien en met ruim 35 renners aan de start (A en B tezamen in koers) rollen we om 14u00 stipt weg voor een slordige anderhalf uur koers. Na 20 minuten koers zit ik met dichtgeknepen ogen en billen diep in de beugel te hopen dat het ietsje langzamer zal gaan. Ik had beter kunnen bidden, maar Shinto bevalt me beter dan religie. Respect voor mens en natuur met ruim 8 miljoen geregistreerde goden. Shinto is the way to be.

De koers komt nooit meer echt tot rust en het regent aanvallen, ontsnappingen en demarrages. Tim trekt aan het langste eind en wint de GP Ger Hermans. Ik word zelf met een paar Ger sokken naar huis gestuurd. Achteraf gezien is het toch verwonderlijk, dat ik dit jaar kan afsluiten met een uitgereden koers en een kleine prijs. Op naar de cross!

Terug naar Af ga niet langs Start.

Aan alle ellende komt meestal een einde, toch blijft het hier maar doorsudderen. Telkens als je denkt, nu gaat het beter, kan er weer een stapje terug gedaan worden.

Na de kinkhoest, longontsteking, bronchitis en het langzame herstel van de longen, zit er weer een kink(je) in de kabel.

De huisarts in opleiding vond afgelopen vrijdag, dat een plekje op mijn borstkas nadere aandacht verdiende van een Dermatholoog. Hij mailed de verwijsbrief direct en ik belde naar thuis komst voor een afspraak. Dat ik ‘s maandags gelijk mocht komen, wat is er gebeurd met de wachtlijsten, verbaasde mij enig zins. Niets om je zorgen te maken zei de huisarts.

Zondags de GP Ger Hermans gereden, en dat ging boven verwachting soepeltjes, ondanks drie weken vakantie in Japan (zie vorige blog bericht)

‘s Maandags dus naar de dermatholoog mevrouw voor een “niets om je zorgen te maken onderzoekje”. Ik was stipt op de aangegeven tijd aan de beurt... Na een algehele inspectie van mijn lichaam, was de conclusie duidelijk. Veel ouderdoms gevalletjes op de rug, alleen die twee plekjes op de borstkas. De onderste was niet best, maar daar zijn we op tijd bij en de bovenste is vriendelijk maar niet gewenst. We gaan ze er alle twee uithalen. Niets om je zorgen te maken. Het kan nu direct of anders gelijk morgen. Wat is er toch met die wachtlijsten gebeurd???

Okay, dan maar gelijk. Een kwartier later en vijf hechtingen rijker sta ik weer buiten. De boel gaat nog even op kweek en volgende week dinsdag bellen we de uitslag nog even door. Niets om je zorgen te maken hoor.

Rond de Bajes gaat nu aan mijn neus voorbij. De start van het cross seizoen staat onder druk. Ik kan wel eigenwijs doen en er toch vol in vliegen, maar de ervaring heeft mij geleerd dat te vroeg van leer trekken met hechtingen in het lijf niet de juiste beslissing is. 
Het lijkt allemaal wel mee te vallen, totdat door het nat worden van de wond er pus uit komt, de huid rood wordt en opzwelt en de hechtingen knappen van de opgebouwde spanning. Hele gaar niet grappig meer.

Dus zit er niets anders op dan de uitslag af te wachten en tot volgende week vrijdag de hechtingen er uit gehaald worden. Die mongolen waaier, daar zit ik dus nog steeds in. Grrrrr...