Groen gras.
Wat een heerlijk
weer! Ik kan er geen genoeg van krijgen. Zo warm en zonnig. Wat een verademing!
Je regenjasje thuis laten, wat een luxe. Extra bidonnetje mee met koel water en
eindeloos doorfietsen.
Toeren door het
polderlandschap. Genieten van elke teug warme lucht. Overal schiet het groen
uit de grond, en dan weet je het wel. Lang groen gras werkt als een rode lap op
een stier voor de mannen van de groenvoorziening. Zij komen uit hun loodsen op
ronkende grasmaaimachines. De mannen van het korte gras maaien dat het een
lieve lust is. Tijdens een ritje van 2 uurtjes kom ik 6 gemotoriseerde
maaimannen tegen. Grasmaaien is een ding, maar het stof, zand, steentjes,
takjes en alles wat zich heeft opgehoopt in het lange gras van de bermen, vliegt
je om de oren als je langs een maaimachine fietst.
Kuch.
Ik ben allergisch
voor gras. Niet op de luchtwegen, maar op de huid. Ik voel het prikkelen en
jeuken. Niet aanzitten en zeker niet wrijven. Het waait er vanzelf wel af.
Maar toch, ik
geniet volop! Een beetje gras krijgt me niet uit mijn humeur vandaag. Ik
onderdruk de neiging om te gaan zingen. “We zijn hier wel serieus aan het
fietsen jongen!” Spreek ik mezelf vermanend toe. Blaten en loeien naar de
beesten in de weide kan nog net.
Ik rij nu voor de
wind over de polderdijk, omzoomd door warme lucht. Ik voel me opperbest. Morgen
zal het wel weer regenen.
Rork Steijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten