Verrekte Hamstring!!!

Het is allang geen zomer meer. Het weer doet zijn best niet om er nog wat van te maken. Regen, regen en nog eens regen met een temperatuur onder gemiddeld. Het is pas augustus en ik raak bijkans in een herfstdip. Zo erg zelfs dat ik een Castelli Nanoflex bibshort aangeschaft heb. Een fijne, korte koersbroek die waterafstotend en licht gevoerd is. Een echte aanrader voor de cross.

In een dolle bui hebben we ons ingeschreven voor het Nederlands Kampioenschap voor de Liefhebbers. Ik wist niet dat het nog bestond, een categorie Liefhebbers. Maar in het zuiden van het land zijn ze er nog volop. Het is een koers georganiseerd voor leeftijdsgroepen met en zonder licentie in het plaatsje Bokhoven onder de rook van ’s-Hertogenbosch. Ons onboard navigatiesysteem had er nog nooit van gehoord, maar het bestaat toch echt!

(foto van Dolly van der Laan) 

N. heeft zich ingeschreven voor de dameswedstrijd, die zonder leeftijdsdiscriminatie wordt verreden. Ondergetekende mag bij de 50+ aan de bak. We halen onze rugnummers, twee per deelnemer, af in de feestboerderij ’t Veer aan de dijk aan de Maas. Er staat een stevige wind op het 5,7km lange parkoers. Het parkoers is vrij simpel, 2km tegen de wind in, 2km met de wind mee en de rest gezellig over de dijk en door het dorp. Vijf minuten na aankomst ter plaatse ben ik mijn mobiel al kwijt. Geen goed begin. In plaats van focus op de wedstrijd ben ik op zoek naar mijn mobiel. Ik blijk hem op het toilet verloren te zijn en hij ligt op mij te wachten achter de bar van het eerder genoemde etablissement. Ik ben er wel door uit me ritme gehaald en het komt die dag ook niet meer goed. N. start om negen uur met 10 dames, zeer lage opkomst, voor 9 rondjes door de polder. Alle dames zijn beduidend jonger dan zij en zien er doorgewinterd uit. “Let op de dame in het oranje, die moet je volgen” is mijn advies om haar spanning aan de start te doorbreken. Uiteindelijk eindigt ze op de zesde plaats, best goed voor een eerste NK met veel wind in de polder.

Even later is het mijn beurt. Ruim 40 mannen aan de start. Door alle mobielperikelen, ondertussen ben ik ook mijn mapje met ID en geld kwijt, ben ik niet toegekomen aan een behoorlijke warming up. Het is niet mijn dag en het zal ook niet meer goedkomen. Na een geneutraliseerde start door het dorp is het spel direct op de wagen. Ondertussen is het nog harder gaan waaien en de smalle polderweg leent zich niet voor waaiers. Het hele peloton zit direct op de kant. Lekker dan! Ik ben niet van het strak op de kant rijden, maar als het moet dan moet het. Bij de draai terug naar de start/finish staat de wind vol in de rug. De teller schiet ruim over de 50km/u. Mijn hartslag gaat gedwee mee de hoogte in. Enne, we rijden nog steeds op de kant. Bij de eerste doorkomst zit ik al vrij ver achterin, geen goed teken. Op volle snelheid denderen we door het dorp op weg naar de tegenwind in de polder. Alles op de kant! Ik zit aan de verkeerde kant van het wiel van mijn voorganger en bij de eerste de beste beweging zit ik echt in de kant. Ik laat het even lopen en wip weer terug het asfalt op. Een beweging die niet geapprecieerd wordt door een spier in mijn bilpartij. Dat voelt niet goed. Het doet eigenlijk verrekte zeer. Ik zit al op een gaatje en krijg het niet gelijk dicht. Mijn rechter been wil niet meer meedoen. Bij de draai zet ik voorzichtig aan. Het gat is al 50 meter. Er zit nog twee man ik mijn wiel en halverwege het wind-mee-gedeelte  geef ik aan dat er eigenlijk wel afgelost mag worden. Er komt niemand, want er is niemand meer. Zij hebben de pijp al aan Maarten gegeven. Voor mij laten nog meer renners los. Het gaat daar echt hard. Misschien kan ik naar ze toe rijden. Het is ijdele hoop, want terug het dorp uit, tegen de wind in, laat mijn bil weten het echt niet leuk te vinden. Forceren heeft geen zin. Na drie rondjes is het NK voorbij.

Was ik erbij gebleven als ik geen hamstring, want dat was het, had beschadigd? Ik denk het niet. Het op de kant rijden bij windkracht 5 is niet mijn specialiteit. Het peloton was in vele stukken uiteen gevallen. Ik had kunnen uitrijden, met de juiste groep, maar het zal voor een volgende keer zijn.

De fysiotherapeut legt twee dagen later zijn bekwame vinger op de zere plek. Tranen schieten mij in de ogen. Verrekte hamstring!!